Warszawy czar i Kazio-talizman, czyli o przewrocie majowym z perspektywy hotelowego okna. Magdalena Samozwaniec przedstawia beztroską Mimi Bigourdan, a właściwie Mimi przedstawia się sama: „Postanowiłam pisać pamiętnik, aby utrwalić swoje wrażenia pierwszych dni w Polsce po długoletnim pobycie w Paryżu”.

Mimi kocha Warszawę, przyjaciel Kazimierz mówi o miłości, pamiętnik kipi emocjami i skrzy się humorem.

Wrażeń jest bez liku, a wszytko szalenie zabawne. „Zwyciężamy. Wciąż słyszę okrzyk na cześć naszych wodzów. Tłum ludzi przeszedł pod oknami Bristolu, śpiewając piękną pieśń: »Nie damy ziemi skąd nasz ród«. O, nie, nie damy! Jest to wzniosłe i porywające. Przyłączam się w duchu do śpiewających. W dali słychać nieustanny grzmot armat, bomb i kartaczy. Moja niesłychana wprost odwaga mnie przeraża. Ce sang froid!”

Zaskoczona wydarzeniami Mimi na swój sposób interpretuje sytuację obserwowaną przez szyby hotelu Bristol (a jeszcze do tego uruchamia wyobraźnię). rzecz o przewrocie majowym z 1926 roku – niezwykle przewrotnie.

A poza tym o doktorach, kokietowaniu i bólu istnienia.

Ot, problemy młodej mężatki.