Kolejny tom serii, która zdobyła uznanie krytyków i czytelników na całym świecie. Delirium – najmłodsza z Nieśmiertelnych – namawia swego starszego brata Sandmana, aby razem wyruszyli na poszukiwania ich zaginionego członka rodziny, Zniszczenia. Rozpoczyna się niezwykła, pełna magii podróż, która odmieni losy wszystkich Nieśmiertelnych…

Może ja mam coś z oczami, jak mawiał Misiek w „Kabarecie Olgi Lipińskiej”, ale jakoś nie umiem się poznać na narracyjnym geniuszu Neila Gaimana. Jego sztandarowe dzieło, czyli „Sandman”, wciąga mnie cokolwiek nieszczególnie (poza świetnym „Domem lalki”, który rzeczywiście chwycił mnie za twarz). Niemniej jednak czytam oczywiście kolejne odcinki, bo nie wypada nie znać. W „Ulotnych życiach”, podobnie jak w „Domu...” czy „Porze mgieł” mamy do czynienia z fabularną mozaiką, której kolejne elementy nabierają znaczenia w miarę rozwoju akcji. Morfeusz pod wpływem swej szalonej siostry Maligny (a może dla kaprysu?) wyrusza na poszukiwanie zaginionego brata, pana Zniszczenia. Czyta się nieźle, ale co z tego wyniknie, przekonamy się w następnym tomie, jako że tradycyjnie Egmont uraczył nas tylko połową historyjki.