Dobre. Nie zawsze, ale jednak większość historyjek naprawdę zabawna i unikalna. Dobrze, że takie rzeczy wychodzą w Polsce, ale szkoda, że w tak znikomym nakładzie.

To chyba klimat ich koszulek. Albo przebojów "Budki Suflera live at Kongresowa". Ewentualnie zamka w mosznie. Po prostu jest coś w nieudolnych poczynaniach Ryszarda, Bohdana i Bogdana, co każe założyć maskę, zapuścić wąsy i przyłączyć się do Gangu Wąsaczy.

Ale fajne! Dawno nic mi nie sprawiło takiej radochy, jak przygody tych trzech śmiesznych facecików. Szkoda, że te paski są takie krótkie – i że jest ich tak niewiele. Gdyby Marek Lachowicz zechciał poeksperymentować z dłuższą formą, Wąsacze mogliby stać się całkiem poważną konkurencją dla Wilq-a. Moim osobistym faworytem jest Bohdan – przy okazji mam pytanie dla autora: gdzie on się zaopatruje w takie kapitalne koszulki? Bo ja bym sobie sprawił jedną z napisem „OMD”. Opcjonalnie może być „Wanda i Banda”...

Do oceny "albumów paskowych" powinna istnieć odrębna kategoria, bo trudno doszukiwać się w nich skomplikowanych intryg fabularnych, ciągnących się przez wiele stron, barokowych kompozycji graficznych albo wnikliwej analizy działań głównych bohaterów. Paski to maksymalna kondensacja fabuły i grafiki na minimalnej powierzchni. I "Gang" dokładnie taki jest. Szybkie, błyskotliwe gagi, które często zostają gdzieś w naszej pamięci na długie tygodnie i perfekcyjna, chociaż pozornie prosta kreska Lachowicza, mimo konwencji rozpoznawalna na pierwszy rzut oka. Jedna z najlepszych serii paskowych, jaką zdarzyło mi się czytać