Pewnego dnia nad miastem zebrały się gęste, czarne chmury. Nie trzeba było długo czekać aż zacznie z nich padać deszcz. A jak już zaczął to pada i pada, jakby nigdy nie miał przestać. Miasto powoli zaczyna tonąć w wodzie. Jeszcze jeździ po nim tramwaj, jeszcze można się dostać do pracy, ale to już ostatnie takie chwile. Niedługo wszyscy zostaną uwięzieni w betonowych wieżowcach. I chcąc, nie chcąc trzeba będzie stanąć z sąsiadami i bliskimi oko w oko, wyjaśnić sprawy, na które zawsze brakowało czasu. Albo od których się uciekało, bo nie były zbyt przyjemne…

Wizja, którą fiński twórca Ville Ranta roztacza w albumie "Deszcz" wiele mówi o pewnych emocjonalnych problemach, dotyczących nie tylko bohaterów tego albumu w czasie powodzi, ale wszystkich ludzi w naszych czasach. Z dostępnych w Polsce pozycji Deszczowi najbliżej - zarówno w warstwie rysunkowej, jak i fabularnej - do "Niebieskich pigułek" Frederika Peetersa. Obaj autorzy przy pomocy podobnej poetyki kreślą bardzo osobiste i subtelne historie obyczajowe. Używając komiksowej formy tworzą współczesne i bliskie literatury opowieści o międzyludzkich relacjach.

Polskie wydanie "Deszczu" jest pierwszą edycją tego komiksu poza granicami Finlandii.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tego komiks. Z jednej strony to bardzo ciekawa alegoria współczesnego świata, skłaniająca do zadumy nad naszym codziennym życiem. Ale z drugiej często komiks wydawał mi się przegadany lub niezrozumiały dla mnie. Może to kwestia doświadczeń autora i czytelnika, które w tym przypadku się nie zgrały. Natomiast zdecydowanie odpowiada mi forma graficzna komiksu. Prostota.

Interesujący komiks w metaforyczny sposób opowiadający o swoistym odwróceniu ról. W sytuacjach ekstremalnych wychodzą ludzkie słabości i dziwactwa. Czyta się to naprawdę nieźle. Warstwa graficzna raczej nie zachwyca. Komiks został starannie wydany i warto się z nim zapoznać...

Fajne rysunki. Fajny klimat. Ale nie wiem, o co tu chodzi. Może to jakaś sekretna fińska historia, którą zrozumieć można tylko jak się urodziło w tamtym kraju? Alegoria życia, polityki, państwa, itp.? Pozycja raczej dla miłośników doszukiwania się sensów tam gdzie ich nie ma (prawdopodobnie).

Bardzo ładnie, że Ville Ranta czytał „Cages” Dave’a McKeana, zawsze bowiem lepiej wzorować się na dobrym komiksie, niż na złym. Problem w tym, że ja również czytałem „Cages” i widzę, w którym miejscu artysta ordynarnie zrzynał (czy też mówiąc językiem poprawności politycznej: czerpał bezpośrednią inspirację). Dlatego właśnie – za graficzną, narracyjną, a momentami także treściową wtórność – radykalnie zaniżam ocenę.