Maria Jarema (1908–1958) – jedna z największych indywidualności artystycznych XX wieku. Założycielka I i II Grupy Krakowskiej jak też eksperymentalnego teatru plastyków – powołanego do życia przez jej starszego brata, Józefa Jaremę – Cricot I i Cricot II. W latach 1929–35 była studentką krakowskiej ASP, gdzie wybrała pracownię rzeźby prowadzoną przez Xawerego Dunikowskiego, który bardzo szybko docenił zdolności oraz talent młodej artystki.

Przygotowana przez Ars Cameralis, wraz z synem artystki Aleksandrem Filipowiczem, wystawa „Jaremianka: pasja i konsekwencja” jest próbą ukazania jej świadomej drogi twórczej od rzeźby do malarstwa abstrakcyjnego. Pierwsze rzeźbiarskie kompozycje artystki wyróżniały się zwartą i wyrazistą konstrukcją silnie inspirowaną naturą, następnym krokiem było maksymalne uproszczenie formy na rzecz ekspresji i podkreślenia jej relacji z przestrzenią. Podczas II wojny światowej, kiedy dostęp do materiałów rzeźbiarskich był znacznie utrudniony, Jaremianka zwróciła się w stronę malarstwa, które zaczęło dominować w jej twórczości. Eksperymenty z możliwościami transformacji rzeczywistości i defiguracją wyznaczają nowy kierunek jej poszukiwań twórczych. Zaczyna dominować fascynacja ruchem wyrażana kolorem jak też bryłą. Artystka poszukuje własnego rytmu, siły i dynamizmu.