Najpiękniejsze rzeczy dzieją się między ludźmi... w Paryżu. Temat miłości wiecznie żywy, niezależnie od pory roku czy wieku. "Paris, je t’aime" to niezwykły projekt filmowy pokazujący Paryż jako miasto miłości.

Montmartre (reż. Bruno Podalydès): 5
Quais de Seine (reż. Gurinder Chadha): 8
Le Marais (reż. Gus Van Sant): 5
Tuileries (reż. Ethan i Joel Coen): 7
Loin du 16ème (reż. Walter Salles i Daniela Thomas): 6
Porte de Choisy (reż. Christopher Doyle): 5
Bastille (reż. Isabel Coixet): 7
Place des Victoires (reż. Nobuhiro Suwa): 6
Tour Eiffel (reż. Sylvain Chomet): 8
Parc Monceau (reż. Alfonso Cuarón): 6
Quartier des Enfants Rouges (reż. Olivier Assayas): 6
Place des Fêtes (reż. Oliver Schmitz): 9
Pigalle (reż. Richard LaGravenese): 7
Quartier de la Madeleine (reż. Vincenzo Natali): 7
Père-Lachaise (reż. Wes Craven): 8
Faubourg Saint-Denis (reż. Tom Tykwer): 8
Quartier Latin (reż. Frédéric Auburtin i Gérard Depardieu): 7
14th arrondissement (reż. Alexander Payne): 5
RAZEM: 6,666

Najgorszy był sam pomysł tego filmu. Lepiej byłoby, żeby nowelek było mniej (tę o zmarłym dziecku, tę o wampirach i tę o akwizytorze spokojnie można było zrzucić na podłogę w montażowni), ale za to trochę dłuższe - bo w formule pięciu minut naprawdę niewiele można pokazać ciekawego. Niektórzy filmowcy się postarali ale nawet wtedy drażniące jest to, że te nowelki nijak się ze sobą nie komunikują.

Miłość odmieniana jest tu przez różne przypadki w mniej lub bardziej udany sposób. Ten składankowy, nowelowy film z imponującą listą reżyserów (jest ich 21, m.in. bracia Cohen, Alexander Payne, Walter Salles, Gus van Sant, Wes Craven) i galerią gwiazd (m.in. Gena Rowlands, Ben Gazzara, Juliette Binoche, Nick Nolte, Elijah Wood, Natalie Portman, Miranda Richardson) oferuje widzowi uczucie przyjemnej satysfakcji i działa jak duża dawka polepszacza humoru. Oczywiście, jak to zwykle w takich przypadkach, nowela noweli nierówna. Odgadnięcie nazwiska reżysera raczej nie jest trudne – widać ulubione motywy, specyficzny sposób filmowania i postrzegania rzeczywistości przez twórców. Każdy miał do dyspozycji 5 minut. Bywają nowelki nieznośnie pretensjonalne, jak np. ta Christophera Doyle'a o akwizytorze przyborów fryzjerskich, lub zbyt melodramatyczne nawet jak na film o miłości, czyli o matce tęskniącej za zmarłym synkiem, reż. Nobuhiro Suwa. Dosyć tandetny horror nakręcił autor "Cube" Vincenzo Natalli, który wziął na warsztat wampirze amory. Są też filmiki naprawdę świetne, jak np. ta wyreżyserowana przez Fredericka Auburtina i Gerarda Depardieu o dwojgu starszych ludzi, którzy spotkali się, by omówić rozwód. Widać, że łączy ich specyficzna więź, coś na granicy miłości, zazdrości i niechęci. Inspirujące. Dobra jest też opowieść Alexanda Payne'a o Amerykance zakochanej w Paryżu. Podsumowując, dwie godziny spędzone w kinie do straconych nie należą. Ogląda się świetnie, czasem 5 minut to w sam raz, czasem chciałoby się dowiedzieć trochę więcej o bohaterach. Paryż piękny i pięknie fotografowany.