Kilkuletnia dziewczynka, która niedawno straciła matkę, szuka pocieszenia u tajemniczego przyjaciela. Wszystko wskazuje na to, że jest on dziełem jej wyobraźni. Ale czy na pewno?

Przez większość czasu jest to zupełnie przyzwoity thriller, z kolejną świetną rolą Dakoty Fanning, dobrymi zdjęciami Wolskiego i umiejętnie stopniowanym napięciem. Kładzie go dopiero rozczarowująca i niedorzeczna końcówka. Szkoda.

Pierwsza godzina to thriller na solidną szóstkę. Ograny, ale intrygująco przedstawiony pomysł, dobre aktorstwo i sprawna realizacja. Ale jak to zwykle bywa z filmami mającymi wstrząsnąć widzem swoim zakończeniem, wszystko kończy się groteską – niestety starania całej ekipy idą na marne przez sztampowy scenariusz.

Wahałam się, myślałam – trzeba facetowi dać szansę – ale chyba sytuacja dojrzała do tego, żeby sformować jakiś Społeczny Komitet Obrony Jedynie Słusznego Wizerunku Boba DeNiro, którego głównym zadaniem statutowym byłoby zapobieganie jakimkolwiek filmowym występom tego aktora. Pól biedy, ze scenariusz jest do chrzanu, a reżyseria woła o pomstę do nieba – ale żeby niegdyś największy aktor Hollywood wypadał blado przy Dakocie Fanning? Świat się kończy.

Pomimo tego, że początek filmu zupełnie przyzwoicie odgrywa schamt Czegoś Złego czającego się w Domu po Przeprowadzce, na koniec filmu zostałem tak zirytowany, że ocena nie może być wysoka. Film w przerażający bowiem sposób jest kompletnie naśladowczy i odtwórczy, nie próbując nawet znaleźć czegoś odmiennego od wcześniejszych propozycji horrorowych. I tak pierwsza godzina to połączenie "Szóstego zmysłu" z "Co kryje prawda?", a końcówka, to już banalne jechanie po wątkach "Lśnienia" i "Sekretnego okna". Tylko Dakota Fanning wznosi się ponad przeciętność.