Opowieść koncentruje się na przerażającej klątwie, która powstała z tłumionych żalów, urazów i przykrości, i jak wirus zaraża kolejne ofiary.

Zła amerykańska wersja niezłego japońskiego horroru, mimo że wyreżyserowana przez tego samego osobnika. Nie narzekam tu na prostotę fabuły, którą ukrywać ma achronologiczne przemieszanie wątków, bo to samo mieliśmy w oryginalnej wersji filmu i przyjmuję tę koncepcję na poziomie metafory (zło przekracza granice czasu, miejsca, przestrzeni). Fatalne jest natomiast w amerykańskiej wersji to, że akcent przesunięto bardzo mocno w kierunku prymitywnego hałasowania i nagłego wrzucania coś w kadr. W oryginale było tego mniej, bardzij liczyła się groza. Tutaj chodzi niemal wyłącznie o wysadzenie widza z fotela najgłupszym sposobem. Po pół godziny seansu zaczęło mnie to bardzo irytować. A sprawy dokończyło idiotyczne zakończenie, z bohaterką zwiedzającą nawiedzony dom.

Słaby remake słabego horroru. Oryginał był chociaż – jak to japońskie filmy grozy – śmieszny. Remake bawi tylko w momentach, gdy Sarah Michelle Gellar usiłuje odgrywać emocje, i – identycznie jak oryginał, jego sequele, „Ringu”, jego sequele, i jeszcze parę innych podobnych pozycji made in Japan – próbuje straszyć widokiem młodocianej gejszy z wytrzeszczem, poruszającej się jak C3PO. Mnie bezskutecznie.

Nie powiem – film miejscami trzyma w napięciu mocno i nie puszcza przez całe sekwencje. Shimizu umiejętnie wynajduje i oddaje na ekranie zbiorowe lęki. Szkoda tylko, że zbyt mocno przypomina to "Krąg" i poza sekwencjami, które mają straszyć, nie ma w tym filmie nic. Fabuła to tylko pretekst, więc gdy po raz enty ktoś zaczyna się krzątać po opustoszałych pomieszczeniach, coraz bardziej wieje nudą.

Do kitu z takimi horrorami. Całe straszenie sprowadza się tu do tego, że od czasu do czasu Coś Znienacka Wyskoczy. Jest to nawet skuteczne, ale równie dobrze można pójść do kina w towarzystwie kolegi wołającego od czasu do czasu "bum!". Też się niby podskoczy z zaskoczenia. A "Grudge" nie ma już nic więcej do zaoferowania, niestety.

Niby źle nie jest, ale... Nie wiem, czy wynika to z faktu, ze obejrzałam najpierw japoński oryginał (po którym bałam się w nocy pójść do łazienki), czy ze słabości samego filmu – ale amerykański The Grudge nie zrobił na mnie dokładnie żadnego wrażenia. Aż trudno uwierzyć, ze reżyserował ten sam Japończyk, który odpowiedzialny był za oryginalny Ju-on. Mimo, że wiele scen jest niemal dosłownym powtórzeniem japońskiej wersji, duch oryginału przepadł: prawdopodobnie na skutek tego że różne niedopowiedzenia czy wręcz absurdalności, które decydowały o klimacie Ju-on, tu padły ofiarą wygładzania i „uprawdopodobniania”, pomyślanego na użytek amerykańskich widzów.

Przeciętny ramke dobrego horroru. Amerykanie (mówię o scenarzystach) na siłę oryginalną opowieść bez jasnej chronologii starali się przerobić na tradycyjną fabułę grozy. I zrobili to, ale to co dobre w tym filmie pochodzi z oryginału. Po co więc oglądać remake?