Jest to historia chłopca - geniusza, który pewnego dnia konstruuje maszynę pozwalającą odzyskać utracone wspomnienia. Okazuje się, że maszyna uruchamia przejście w czasie. Wilbur przenosi się do swojej przyszłości – do świata, którego istnienie zależy tylko od niego...

Animowany „Powrót do przyszłości”. CGI w stylu „Jimmy’ego Neutrona”, humor w stylu przeciętnej współczesnej animacji – trochę slapsticku dla dzieciaków, trochę mrugnięć do dorosłych. W sumie jak na samodzielną produkcję Disneya to krok naprzód, ale z poziomem Disney/Pixar nie ma niestety co się równać.

Kolejny dowód na to, że Disney minus Pixar równa się obniżenie poprzeczki. Wszystko jakoś trzyma się kupy dopóki główny bohater nie przenosi się w przyszłość, aby poznać tytułową familię przygłupów, którzy umilają sobie czas nurkowaniem w sedesach, chowaniem się w doniczkach, demolowaniem domu, obrzucaniem resztkami jedzenia, etc. Środkowa część filmu prezentująca członków rodzinki R. zamienia się w ciąg idiotycznych gagów bez scenariusza. „Rodzinkę” ratuje przed ostateczną klęską zgrabne finałowe nawiązanie do „Matrix”. Ale i tak najlepszą częścią pokazu prasowego „Rodzinki Robinsonów” było 10 minut najnowszej produkcji studia Pixar – „Ratatouille”.

Może i coś mogłoby wyjść z tego filmu, ale jeśli postać głównego bohatera jest jeszcze jako tako sympatyczna, to już cała jego pierdyknięta tytułowa rodzinka – owi Robinsonowie – jest niesympatyczną zgrają świrów. A że kawał filmu polega po prostu na tym, że bohater ich – jak w oryginalnym tytule – poznaje jednego po drugim, kawał filmu wypełnia parada wkurzających psycholi. Atrakcją powinna być wizja przyszłości, ale nie jest – futurystyczne miasto widzimy tylko jako rozmazaną imitację Coruscant gdzieś w tle a na pierwszym planie mamy poszukiwanie sztucznej szczęki dziadka Robinsona. Bue.