Magiczna Karuzela jest w wielkim niebezpieczeństwie. Potężny lodowy czarnoksiężnik Zeebad zamierza zamrozić całą zaczarowaną krainę i jej wszystkich mieszkańców. Kiedy lodowata mgła zaczyna wdzierać się do wszystkich zakamarków na ratunek wyruszają Brian, Ermintruda oraz Dylan i Douglas.

Dziś filmy animowane kręci się dla wszystkich i nawet jeśli przeważnie udaje się to tylko połowicznie – podoba się dorosłym, nie podoba dzieciom, i odwrotnie – to chociaż jedna ze stron ma uciechę. „Magiczna karuzela” jest zaś rzadkim przykładem kompletnego nie trafienia w żaden target. Dorosłych zanudzi na śmierć skrajnie infantylna i sztampowa (nawet jak na bajkę) fabuła, nie rozbawią pseudointeligentne dialogi o muzyce klasycznej, skromna ilość nawiązań („Pulp Fiction”, „Odyseja kosmiczna”, obowiązkowy „Matrix”), ani wysilone erotyczne podteksty. Dzieciaki będą się nudzić, bo nie znają Verdiego czy Pucciniego, skromnej ilości nawiązań i tak nie wychwycą, a erotycznych podtekstów nie zrozumieją (i dobrze). Magiczna jest tu jedynie ścieżka dźwiękowa (The Kinks, T-Rex, Archies, Electric Light Orchestra), ale niestety na kino z zepsutym projektorem trafić ciężko.

Bardzo przyjemna niespodzianka: bezpretensjonalny, dowcipny, uroczy film, który nie próbuje być po pixarowsku, czy może raczej - „po dorosłemu” cwany, ale ma swój styl i wdzięk. Najbardziej urzekające są postaci głównych bohaterów – uzależniony od słodyczy pies, krowa-śpiewaczka operowa, królik na haju... Kluczowe dla rozwoju wypadków postacie czarodziejów podobały mi się najmniej, ale nie zmienia oto faktu, że bawiłam się znakomicie. Oby więcej takich filmów dla dzieci: pełnych fantazji bajek, które potrafią z powodzeniem połączyć prawdziwie dziecięcą niewinność staroświeckich filmów, na których jako dzieciak się wychowałam, z fantastycznymi możliwościami współczesnych technik.