Za górami, za lasami, siedmiu krasnoludków schroniło się w lesie. Szczycik, Dołek, Knedel, Loczek, Prezes, Czak i Młotek wybrali własne towarzystwo nie zakłócane odgłosami łamanych serc. I żyliby sobie dalej tak spokojnie, gdyby nie nagłe pojawienie się Królewny Śnieżki, która wywróciła do góry nogami ich uporządkowane życie.

Film Unterwaldta miał być zdaje się pieprzną parodią dla dorosłych, ale twórcom zabrakło odwagi i skończyło się na ciężkich aluzjach (krasnoludkom stają czapeczki na widok Śnieżki), slapstickowych gagach najniższych lotów i niczym więcej – mimo „potencjału” tkwiącego w walorach apetycznej Cosmy Shivy Hagen. Może ingerowała tu mama, popularna w latach 80. piosenkarka (taka germańska Kora) Nina Hagen, wcielająca się w Złą Królową? Nie wiem, ale wiem za to, że powstał film siermiężny, prostacki, niewarty nawet wydania na krążkach DVD, a co dopiero dystrybucji kinowej. Starsi widzowie będą zażenowani, a zabrania dzieci nie polecam już w ogóle – jeszcze, nie daj Bóg, zaczną potem na wzór krasnoludków grać rodzicom na nosie i obrzucać się końskim łajnem.

Ha, ha, ha! Ale śmieszne! Obrzucają się końskim łajnem i walą deskami po głowach! Oj, nie mogę!