Druga część niezwykłej piłkarskiej trylogii. Główny bohater przechodzi do kluby Real Madryt, w którym spotyka największe gwiazdy światowego futbolu.

Odrobinę lepiej niż w pierwszej części, ale to wciąż nie jest film, który sprawiłby mi taką przyjemność, jakiej oczekuję. Kręcenie boiskowych zmagań nie należy do najprostszych i niestety po raz kolejny irytuje wyrywkowość i chaos. Nikt nie wymaga, żeby pokazywać cały mecz, ale jestem zdania, że futbol prosi się o dalekie plany – także w kinie. To sprawdziło się w kilkuminutowej sekwencji w „Green Street Hooligans”, dlaczego nie miałoby się sprawdzić w „Golu”. Tradycyjnie też po oczach walą schematy: każdy wsadza tu tylko ważne bramki (wolejem zza pola karnego, albo z wolnego), jak komuś nie idzie, to w końcu „pójdzie” w decydującym momencie, Munez, główny bohater, podąża ścieżką: nieśmiałość -woda sodowa-pokuta-mocne postanowienie poprawy, ani myśli z niej zejść. Jest też piękna pokusa (Leonor Varela) i debilowaty przyjaciel, który nie wiedzieć czemu w ogóle traił do Newcastle, nie mówiąc już o Realu Madryt. 6 za miłość do samego sportu i zdjęcia „miejskie”, które są prześliczne. Całość jest jak widowiskowy drybling zakończony niecelnym strzałem.