Akcja filmu rozpoczyna się od momentu zamachu na życie Ojca Świętego w 1981 roku, ale film opowiada historię życia Karola Wojtyły od 1939 roku do śmierci w kwietniu 2005 roku. Znalazły się w nim także retrospekcje z jego dzieciństwa, kiedy jeszcze żyła matka Karola Wojtyły.

Pierwsza połowa tego filmu pozwala jeszcze bardziej docenić rolę Adamczyka w „Karolu…” – młodego Wojtyłę gra tutaj Cary Elwes, aktor jak wiadomo mizerny i od dawna zaszufladkowany jako Robin Hood z „Facetów w rajtuzach”. I dopiero gdy Wojtyła zostaje Janem Pawłem II, a pałeczkę przejmuje dobry, przekonujący Jon Voight, daje się to oglądać bez uczucia dyskomfortu i można się odrobinę wzruszyć, a nawet uśmiechnąć – choćby na sam widok Christophera Lee w roli kardynała Wyszyńskiego, przetykanych polszczyzną dialogów („Thank you, Stasiu”) czy doboru wydarzeń z życia papieża (reakcja na atak na World Trade Center). Komizm to oczywiście niezamierzony, a sam film dość toporny, ale trudno było po Kanadyjczyku na usługach Amerykanów spodziewać się czegoś wysublimowanego. Jak na produkcję telewizyjną nie jest źle.