Historia pewnego wpływowego biznesmena, który sfotografowany zostaje w czasie spotkania ze swoją kochanką. Kompromitujące zdjęcia trafia do jego żony. Mężczyzna wmawia jej, że nie on jest kochankiem kobiety na zdjęciu, tylko mężczyzna, którego także widać na zdjęciu, lecz znalazł się na nim przez przypadek.

Nie żeby od razu śmieszne, ale jakoś się ogląda – głównie przez wzgląd na tyleż seksowną co sympatyczną Alice Taglioni w roli tytułowej kochanki. Jednak trochę pikanterii by nie zaszkodziło – film jest tak wygładzony, że można by go puścić dzieciakom zamiast dobranocki i pewnie nawet nie zauważyłyby podmiany. Widać też, że nie miał Veber żadnego pomysłu na zakończenie – urywa nagle akcję po niespełna 80 minutach, w momencie, kiedy zaczyna się robić naprawdę ciekawie. Z dwojga złego wolę już jednak tak, niż gdyby miał przeciągać w nieskończoność jeden dowcip, jak w „Plotce”.

Taka sobie farsa w teatrze „Kwadrat”. Można obejrzeć, ale można też nie obejrzeć.

Niezbyt nowoczesne, zupełnie nie awangardowe kino, za to w dobrym gatunku. Błaha, ale zgrabnie skrojona komedyjka, wyrosła z tradycji francuskiej farsy miłosnej. Jest ich troje: bogaty i po mieszczańsku zakłamany kochanek (Daniel Auteuil), piękna kochanka (Alice Taglioni) – wcale nie tak naiwna, choć zakochana, i poczciwina parkingowy wmieszany w całą tę aferę (Gad Elmaleh). Francis Veber jest mistrzem tego typu filmów, to on zrobił m.in. "Kolację dla głupca".