Akcja toczy się w Afganistanie, zimą 1975 roku. Dwunastoletni Amir, syn bogatego biznesmena z Kabulu, ma własne troski. Desperacko pragnie wygrać doroczne zawody latawców, by udowodnić ojcu, że jest wart jego uwagi i pochwały. On i jego przyjaciel marzą o zwycięstwie. Żaden z chłopców nie potrafi jednak przewidzieć, co zdarzy się tego popołudnia.

Bajka. Prosta, ale nie prostacka. Naiwna, ale nie głupia. Z jasnym, klarownym podziałem na dobro i zło, ale w pełni usprawiedliwionym konwencją. Jako całość nie wywołuje wielkich emocji, ale w kluczowe dla fabuły sceny wkracza z budzącym uznanie impetem. Dorosłym bardziej polecam książkę: bogatsza w detale, bogatsza w charakterystykę postaci, trochę mocniej wycieniowana. Ale dla starszych dzieciaków film może być wartościowy i pouczający.

Obraz nieobraźliwy, lekkostrawny, miejscami bajkowo liryczny, efektowny wizualnie, ładnie zagrany przez dobrych aktorów, których twarze nie zdążyły się opatrzyć – słowem, crowd-pleaser. Film, z którym mam dokładnie ten sam problem, co z zachodnimi filmami o NRD: coś za ładnie na tym obrazku, coś te dramaty za bardzo uładzone i coś zbyt często niegodziwców spotyka słuszna kara. Niemniej nadaje się znakomicie na film randkowy: doskonale wyliczone w czasie momenty „do płaczu” uzasadnią tulenie się do ramienia współoglądacza, a finałowe kochajmysie wśród latawców stworzy znakomity nastrój dla romantycznej kolacji po kinie – czyli załatwi wszystko to, czego film, pokazujący prawdę o życiu w Afganistanie z pewnością by nam nie dał.

W filmie Forstera rzeczywistość nic nie robi, tylko czekał, aż główny bohater, Amir, dojrzeje albo ktoś wreszcie do niego zadzwoni: wszystkie figury sprzed lat zostały jakimś dziwnym sposobem przyklejone do ziemi – nieruchome, czekają, aż Amir ich nawiedzi. Zaś ci, których nie ma już wśród żywych, zostają w cudownym geście zastąpieni przez swoje sobowtóry. Ta bajka o nawróceniu grzesznika rozegrana w egzotycznej scenerii jest całkowicie nieszczera i wykalkulowana.