W wielkim domu towarowym "Super Club" pracownicy rywalizują między sobą o tytuł "Pracownika miesiąca". Pakowacz Zack Bradley jako sumienny pracownik zdobył ten tytuł już 17 razy, natomiast kasjer Vince Downey jest totalnym nierobem, ale lubianym przez współpracowników i kolegów.

Był tu potencjał na co najmniej przyzwoitą satyrę na świat supermarketów, ale po znośnym pierwszym kwadransie nastąpił zwrot w stronę głupkowatej, przewidywalnej komedii z powtarzalnymi gagami, i cały potencjał utonął w silikonowych cyckach Jessiki Simpson. Jeśli ktoś łaknie zabawnych scenek z życia pracowników marketu, polecam godziny szczytu w Biedronce – debiutujący reżyser/scenarzysta „Pracownika…” stara się jak może, żeby być cool, ale „cool” ma tylko w nazwisku.

Nie miałbym serca dla tego knota, gdyby nie sekwencja początkowa, w której twórcy pokazują satyryczny pazur (szybko jednak spiłowany) oraz galeria ciekawych postaci drugoplanowych z portorykańskim przygłupem Jorgem na szpicy. Reszta to zmarnowana okazja do rozrachunku z kultem shoppingu i niewybredne gagi o pierdzeniu i tłuczeniu niepełnosprawnych. Osławione melony Jessiki Simpson mogłyby tu występować zamiast niej (zawieszone komputerowo na wysokości wytrzeszczonych gał bohaterów). Z równym powodzeniem.

O dziwo, zupełnie przyzwoity poziom komedii dla niewymagających, średniointeligentnych Amerykanów. Czyli dla wielu osób rzecz zupełnie niestrawana, ale dla potrzebujących odprężenia po cięzkim dniu pracy może być to jedyna pozycja wymagająca zaangażowania intelektualnego na jedynym wówczas dostępnym poziomie. Dużo żartów nietrafionych, słabe aktorstwo, ale całkiem zabawny wizerunek wyścigu szczurów w supermarkecie, w którym kariera kasjera przeciwstawiana jest karierze pakowcza pudełek. Zderzenie wygórowanych ambicji z realnym poziomem supermarketowej kariery jest najzabawniejszym motywem filmu.