Historia młodego fana baseballu, który wyrusza w podróż przez kraj by odzyskać zaginiony kij gwiazdy drużyny New York Yankees - Babe Rutha. Bohater wierzy, że tylko z nim jego idol będzie w stanie doprowadzić swoją drużynę do zwycięstwa podczas decydującego meczu rozgrywek 1932 roku.

Recenzentom przy takich filmach więdną ołówki i marszczą się kartki papieru – co tu napisać? Doskonale przeciętny produkcyjniak. Trochę zabawny, trochę dydaktyczny, trochę idiotyczny… Ale też trochę stylowy. To może wierszyk? „Nie ma strachu – bez obciachu”.

Przeciętnie wykonana animacja, której bohaterami są gadająca piłka (nie wiedzieć czemu, rodzaju męskiego) i kij (nie wiedzieć czemu, rodzaju żeńskiego) do baseballu – czy to aby sensowne wprowadzać taki film do polskich kin? Co chwilę pada tu nazwisko Babe Rutha – legendarnego amerykańskiego baseballisty, którego przecież w Polsce mało który dorosły kojarzy, a co dopiero dzieciaki. Jeśli już koniecznie w ten deseń, to ja bym chyba wolał coś o pingwinach-baseballistach…

Spodziewałem się katastrofy. No bo jak tu poważnie podchodzić do filmu o perypetiach gadających pałek i piłek bejsbolowych… Ale nie było tak źle. Ot, przeciętnie zanimowana powiastka dla dzieci z morałem, że żadna praca nie hańbi, a każdy słabeusz ma szansę zrealizować swój American Dream. Krzywdy małoletnim widzom nie wyrządzi. Trochę tylko jestem rozczarowany faktem, że dalej ni w ząb nie kumam, o co w tym bejsbolu chodzi…