Film jest wykładem na temat katastrofy ekologicznej naszej planety. Prowadzi go Al Gore. Obraz ukazuje dramatyczną sytuację efektu cieplarnianego na naszej Ziemi. Al Gore uważa jednak, że istnieje możliwość ocalenia naszej planety i że możemy zapobiec jeszcze katastrofie.

Świetnie zrobiony spot, w konwencji telewizji edukacyjnej. Wszyscy czujemy się lepiej, bo tak troszczymy się o środowisko, że aż oglądamy pełnometrażowy dokument, a to jak wiadomo nie lada poświęcenie. Zdecydowanie odbiera uroku filmowi pierwszoplanowość sylwetki Gore’a i budowanie poprzez film małego ołtarzyka dla niego. Ale o ile – zgodnie z zapowiedziami – nie wystartuje on z w wyborach, da się to przełknąć. W końcu – jak zauważyła bliska mi idealistka – właśnie po to jest polityka, żeby zrobić coś praktycznego i dobrego. PS. Nagradzanie, czy postrzeganie tego filmu w kategoriach filmu dokumentalnego, jest oczywiście nieporozumieniem.

Z natury nie ufam politykom, niezależnie od tego, z jakiej są frakcji, ale to propagandowe show poświęcone zagadnieniu globalnego ocieplenia to najbardziej interesujący wykład, na jakim byłem. Oczywiście, Gore w jednakowym stopniu skupia się na naświetleniu problemu i wypromowaniu własnej osoby, jednak nie zmienia to faktu, że w temacie efektu cieplarnianego „Niewygodna prawda” posiada nie tylko nieporównywalnie większy walor edukacyjny niż takie, dajmy na to, „Pojutrze”, ale – co najbardziej zaskakujące – wciąga i bawi bardziej niż blockbuster Emmericha, korzystając przy tym nie z gwiazd, scen akcji i efektów specjalnych, a z wykresów, tabelek, slajdów i formuły „one-man-on-the-stage”.

Pierwsze wstrząsające i całkiem zaskakujące odkrycie, na jakie natrafia widz tego filmu – to że Al Gore ma poczucie humoru, a kiedy mówi o czymś, co go naprawdę pasjonuje, potrafi nawet wydobyć z siebie coś w rodzaju charyzmy. Szok płynący z tej obserwacji może być dla niektórych tak głęboki, że późniejsze rewelacje nie zrobią aż tak ogromnego wrażenia – niemniej z całą powagą powiedzieć należy, że „An Inconvenient Truth” to najlepiej skomponowany i najbardziej interesujący pokaz slajdów, jaki zdarzyło mi się oglądać. Rzecz jest do tego stopnia fantastycznie przez Gore’a podana, że nawet statyczność narracji i kompletna antyfilmowość materiału nie rzucają się w oczy. Trudno też znaleźć lepszy moment do zapoznania światowej publiczności z informacjami, które już dawno ktoś powinien jej zaprezentować, niż najcieplejsze zimowe miesiące, jakie myśląca ludzkość oglądała na oczy.

To jasne, że Gore mówi o rzeczach ważnych. Tak, jest przekonujący. Ale jednak od filmu dokumentalnego ja oczekuję czegoś więcej niż relacji z pokazu slajdów. Bo o tym wszystkim można powiedzieć ciekawiej, podać więcej konkretnych przykładów, porozmawiać z ludźmi, którzy mają autorytet i wiele do powiedzenia o wpływie ludzkości na zmiany klimatyczne. Tym czasem dodatkiem do przyzwoitego slajd show są psujące jedynie tempo filmu łzawe i niepotrzebne wstawki z życiorysu samego Gore’a. Sorry – ale to nie on był tu najważniejszy. A ja już za dużo slajdów w życiu oglądałem, aby się tym podniecać. Podsumuję jednak tak – i tak trzeba ten film zobaczyć. Po prostu temat jest zbyt istotny, aby go ignorować.