Współczesna Praga. Dwaj przemytnicy po robocie znajdują w samochodzie dwumiesięcznego hinduskiego chłopca. Sprzedają go bezdzietnej kobiecie, która marzy o dziecku. Jej mąż - Frantisek - jest jednak rasistą. 40-letnia Hana pracuje w centrum dla uchodźców. Jej o wiele starszy partner Otakar przeżywa załamanie podczas wykładów na uniwersytecie...

J H jak się wydaje, poważył się na swoją artystyczną summę. Szkoda. Chyba za wcześnie na podsumowania. Film znanego u nas z „Musimy sobie pomagać” reżysera jest niezmiernie wysilony i słabo spaja elementy, z których został posklejany. „Boga nie ma – dlatego jestem kibolem” – mówi jeden bohaterów. Takich udanych połączeń spraw ostatecznych i błahych, śmiesznych i smutnych jest w filmie już niestety niewiele. Zamierzony na coś pomiędzy „Na skróty” Altana i „American beauty” Mendesa, przypomina raczej ich blady cień – kiepskie „Miasto gniewu”. Efekt brzmi fałszywie.

Tak mogłoby wyglądać „Miasto gniewu”, gdyby wyreżyserował je Mike Leigh. Ojej, jak to dobrze, że „Miasto gniewu” wyreżyserował Paul Haggis!