Argentyńczyk Marcelo Piñeyro chłodnym okiem zagląda pod podszewkę korporacyjnego świata. Pokazuje grupę rywalizujących ze sobą kandydatów na pracowników firmy. Poddani serii dehumanizujących testów, wymyślonych przez departament zasobów ludzkich korporacji, walczą ze sobą popadając w paranoję podejrzliwości, lęku i zdrady.

Wierzę, że na deskach teatru sprawdzało się to dobrze, ale kino jest kinem i jeśli mam przez dwie godziny obserwować rozmowy siedmiorga ludzi zebranych w jednym pokoju – w dodatku rozmowy prowadzące do cokolwiek banalnych wniosków – to chciałbym chociaż, żeby wśród tych ludzi był na przykład George Clooney, Nicholson czy inny Pacino, zdolny utrzymać moje zainteresowanie samą swą charyzmą. A tak czułem się tylko metodycznie zanudzany.

Mam już chyba dość tych filmów, w których artyści przekonani o swej moralnej wyższości nabijają się z wilczków finansjery. Dobre samopoczucie reżysera każe widzieć mu w nich jedynie smutne kukiełki, a ich świat obserwować z gotową i banalną tezą. Znowu strzał w japiszona okazał się strzałem we własne reżyserskie stopy.