Zrealizowany w technice trójwymiarowej koncert zespołu U2. W filmie widownia znajduje się w sercu pulsującego energią stadionu podczas koncertu najbardziej popularnego zespołu muzycznego na świecie. Zdjęcia kręcono w Ameryce Południowej podczas finałowego etapu tournee "Vertigo".

Na rockowy koncert, który jest para-religijnym obrzędem nie powinno się przychodzić , jak do stołówki. To jest show, w którym wszyscy, nieważne po której stronie sceny stoją, mają do odegrania swoją rolę i nie może nią być zdystansowana ironia, bo będzie to nieuczciwe wobec pozostałych tysięcy, które dają z siebie wszystko. Rzecz to zwyczajnie dla fanów, nie dla tetryków. Jakkolwiek – mamy tu podwójnie przepracowane, wysokiej klasy widowisko, którego koncert jest tylko pierwszą warstwą W muzyczne wartości w tym miejscu wdawać się nie będę (choć jak najbardziej da się tu wyodrębnić temat i dramaturgię). Druga natomiast to sam ajmaksowy film, w którym naprawdę można podrapać Bono po nosie. I za to Ósemka, bo pierwszy raz poczułem rzeczywisty potencjał 3d. Rewelacja.

Wczoraj tetryk Darek wpadł do mnie na poddasze na końcówkę Ligi Mistrzów i się lekko pokłóciliśmy. Ale nie o piłkę, tylko o muzykę. Zresztą ta kłótnia o zmiennej amplitudzie emocji już się kilka lat toczy. Ja ciągle obstaję przy swoim, z dwóch najgłośniejszych zespołów muzycznych ostatniego ćwierćwiecza to R.E.M. jest zespołem wielkim, nie U2. Oglądałem ten film w okularach za 200 Euro, na sali siedziała warszawska śmietanka (był nawet Andrzej Chyra), a jakoś się i tak nie wkręciłem, tylko oczy mnie rozbolały. Oczywiście, niektóre kawałki brzmiały całkiem, całkiem, ale w momencie, gdy Bono rozpoczął swoje ekumeniczne obrzędy z saletrą i opaską na oczach, zwyczajnie odpadłem ze śmiechu, w poczuciu zalewającej mnie żenady.

Technicznie rewelacja – jeśli film wyświetlany jest w odpowiednio wyposażonym kinie. Bardzo dobry, przestrzenny dźwięk. Trójwymiarowość daje namiastkę uczestnictwa w prawdziwym koncercie – Bono i muzycy z jego zespołu „podpływają” do widza. Jest jednak małe „ale” – to nie jest kino. To mechaniczna rejestracja koncertu. Zastanawiano się, gdzie postawić kamerę, po to, by lepiej wyeksponować zespół. Myśli przewodniej brak.