Były policjant pracuje teraz jako ochroniarz w wielkim centrum handlowym. Pewnego wieczoru w lustrze jednego ze sklepów mężczyzna dostrzega coś przerażającego. Postanawia dowiedzieć się, skąd bierze się emanujące z lustra zło.

Nie masz ci lepszego nośnika strachu nad lustro. Świeżo po seansie filmu Aji, pochylając się w nocy nad umywalką ze świadomością nieuchronnego podniesienia głowy, nie popadałem co prawda w psychozę, jak po „Candymanie”, niemniej czułem się co najmniej nieswojo.

Zawsze uważałam, że w lustrach jest coś demonicznego -- cieszy mnie więc zawsze, kiedy znajduje się filmowiec, zainteresowany mrocznym aspektem zwierciadeł. Nie widziałam koreańskiego oryginału, więc nie muszę się martwić, czy remake dorównuje mu oryginalnością i mogłam podskakiwać ze strachu w co dramatyczniejszych momentach bez żadnych uprzedzeń. Może nie jest to arcydzieło gatunku, ale daję po dwa punkty za atmosferę, ładne pomysły wizualne i całkiem niezłe zapanowanie nad Kieferem Sutherlandem.

Kiefer bez przerwy tylko łazi, łazi i się rozgląda, ale o dziwo z każdym krokiem i każdym spojrzeniem atmosfera gęstnieje. Psychoanalizą bym tu nie leciał, choć motyw luster dramaturgicznie wykorzystany jest interesująco. No i warto rzecz zobaczyć dla jednej sceny gore. Nie będę spojlował, lecz obiecuję, że fani krwawych przyjemności się nie zawiodą.

W gruncie rzeczy bardzo nierówny film. Sceny klimatyczne przeplatane są sztampowymi, zgranymi horrorowymi sztuczkami, historia raz próbuje zaskoczyć, raz idzie po linii najmniejszego oporu, finałowy pomysł dobry, ale scena kulminacyjna słaba… Na tle współczesnej produkcji horrorowej to jednak i tak w gruncie rzeczy całkiem udane dziełko.