Pewne rodzeństwo musi zaopiekować się swoim chorującym i niezbyt miłym ojcem.

Jonathan Carroll pisał, że „ludzie, których obchodzimy, dzielą się na dwie grupy: tych, którzy nas rozumieją i tych, którzy wybaczają nam najgorsze grzechy”. Głęboko humanistyczny film Tamary Jenkins opowiada o tych drugich, fantastycznie sportretowanych przez Linney i Hoffmana. Szkoda tylko, że warsztat pani reżyser nie jest tak dobry jak jej intencje, co owocuje, niestety, ambitną porażką – dawno nie widziałem czegoś równie apatycznego.

Kameralny film o dorastaniu do odpowiedzialności i sprawach ostatecznych, któremu krzywdę robi reklamowanie go jako komedii: to opowieść o rzeczach, które część z nas będzie kiedyś w życiu przerabiać, opowiedziana uczciwie i bez upiększeń. Nic tu tak naprawdę nie ma do śmiechu – jest za to znakomity jak zawsze Philip Seymour Hoffman, któremu partneruje bodaj jeszcze lepsza Laura Linney. Reżysersko rzecz odrobinę puszczona, ale warto zobaczyć choćby dla tych dwojga—oczywiście jeśli ktoś jest w stanie dla dobrego aktorstwa przecierpieć dwie godziny gorzkiej w sumie opowieści o demencji, chorobie, umieraniu i bezsilności.