Zbliżająca się do czterdziestki pisarka z San Francisco - Frances Mayes (Diane Lane), przeżywa kryzys twórczy i osobisty. Po rozwodzie nie może wrócić do psychicznej równowagi, brak jej też pisarskiej inwencji. Popada w głęboką depresję. Najlepsza przyjaciółka Frances, Patti (Sandra Oh), doradza jej wyjazd do Toskanii.Tam niespodziewanie kupuje piękną willę Bramasole, położoną w malowniczej okolicy. Wynajmuje też polskich robotników, którzy odnowią jej dom oraz staną się wkrótce jej najbliższymi i oddanymi przyjaciółmi. I w końcu... zakochuje się.

Kiedy pierwszy raz go spotkała, Marcello (Raoul Bova) zauroczył ją swoim poczuciem humoru. "Wy, Amerykanki, macie błędne pojęcie o Włochach" - stwierdził zaczepnie. Ona, pół żartem, pół serio, zaproponowała mu wspólną noc. "My, Włosi, spodziewamy się po was, Amerykankach, właśnie takich propozycji" - odpowiedział jej z uśmiechem.

Frances zaczyna powoli myśleć o nowym związku, na jej drodze piętrzą się jednak liczne przeszkody...

Może ulegam w tym momencie stereotypom, ale wydaje mi się, że jest to kino z premedytacją skrojone pod gospodynie domowe. Słodka i kiczowata pocztówka z Włoch dla kobiet w wieku średnim, marzących podczas prasowania koszul o muskularnym, opalonym torsie jakiegoś Fabio. I dobrze, im też się coś od życia należy.

Nie jest to oczywiście żdane wielkie kino, ale film to ciepły, pozytywny, spokojny, podnoszący na duchu - a takiemu kinu też kibicujemy. Na pewno idealny seans do wybrania się do kina we dwoje, a powinien dostać od polskiego rządu jakąś specjalną nagrodę za zmianę obiegowego wizerunku Polaka. I za ten właśnie przesympatyczny wizerunek daję jeszcze punkcik ekstra.