Grupa zaawansowanych wiekowo pensjonariuszy Domu Aktora Weterana, z jego codziennością trywialnych wydarzeń, postanawia wystawić „Fausta” J. W. Goethego. Tym pomysłem zaraża ich aktor po przejściach – niespokojny duch, który nagle pojawia się w ich spokojnym życiu, oraz dwójka młodych.

Jeszcze nie fabuła. Jako dokument sprawdziłby się świetnie i takoż powinien zostać zrealizowany.

Recenzent, który chciał udowodnić, że wcale nie chodzi tu o zderzenie materii fabularnej z dokumentalną, zabrnął w ślepą uliczkę, więc nie będę na siłę oryginalny. Naprawdę o to tu chodzi. Bławut wygrał na obu polach. Wykorzystał fikcję, by pokazać, jak użyteczna jest ona w rzeczywistej walce ze śmiercią. Oczywiście tylko w rękach artystów.

Paradokumentalna, niesentymentalna opowieść o tym, że – i to wcale nie banał – marzenia się spełniają. Dzięki Jackowi Bławutowi, jego cierpliwej kamerze i ogromnemu taktowi, patrzymy na aktorów z Domu Aktora Weterana w Skolimowie z szacunkiem i podziwem. Piękny hołd dla zasłużonych aktorów. Przy tym nie sposób nie docenić fabuły, splecionej z motywami „Fausta” Goethego, roli Jana Nowickiego i pełnego rozmachu finału.