Ekranizacja powieści Giuseppe Tomasi Di Lampedusy. Akcja rozgrywa się około 1860 roku na Sycylii, w czasie narastających niepokojów społecznych, powstania Garibaldiego i zmierzchu arystokracji. Sycylijski książę zdaje sobie sprawę, że musi zaakceptować nadchodzące zmiany. Zgadza się na ślub bratanka z córką zamożnego mieszczanina. Wielki bal jest kwintesencją nadchodzących czasów...

Nie jestem fanem Viscontiego, ale „Lampart” jest najtrzeźwiejszym z jego filmów, pozbawionym komicznego zadęcia „Śmierci w Wenecji”. Umarła klasa jeszcze nigdy nie była tak piękna.

Visconti jak nikt inny potrafi oddać atmosferę rozpadu. Czy to gnijące miasto („Śmierć w Wenecji”), czy nacjonalizowana burżuazja („Zmierzch bogów”), czy wreszcie tracąca uprzywilejowaną pozycję, ze względu na dokonujące się zjednoczenie Włoch, sycylijska arystokracja w „Lamparcie”. Kongenialna ekranizacja wybitnej powieści Giuseppe Tomasi di Lampedusy pod tym samym tytułem jest jednym z czołowych dzieł w rankingu moich ulubionych filmów wszech czasów. Czterogodzinny monument nie ma w sobie żadnego potknięcia – wszystko gra tu idealnie: zdjęcia, aktorstwo, muzyka, scenariusz, reżyseria, kostiumy. Arcydzieło.