Mustang Spirit, żyje na dziewiczych terenach Starej Ameryki. Gdy na swej drodze spotyka po raz pierwszy człowieka, buntuje się przeciwko zniewoleniu. W końcu jednak zaprzyjaźnia się z młodym Indianinem o imieniu Mały Strumyk, a także odnajduje szczęście u boku pięknej klaczy Rain.

O mamo, co za koszmar. DreamWorks chyba postanowiło przegonić Disneya nie tyle w perfekcji technicznej, ale w cynicznym wykorzystaniu filmu dla dzieci jako narzędzia indoktrynacji. Twórcy stanowczo przesadzili i z czarno-białym schematem świata, i z pretensjonalnym sposobem humanizacji zwierząt-bohaterów: w efekcie Bambi wypada przy tym jak głęboki dramat psychologiczny. Żeby chociaż postacie miały coś z humoru i cukierkowego wdzięku disneyowskiej sarenki, ale gdzie tam! Paskudne to to, przygnębiające i niezgrabne. A fuj.

Mimo straszliwej porcji dydaktyzmu i ekologii mi się podobało. Zwłaszcza rzadki w dzisiejszym kinie animowanym pomysł, by nie uczłowieczać zwierząt. Poza kilkoma monologami wewnętrznymi tytułowy mustang nie gada, tylko rży. Mówią indianie, kawaleria, pracownicy kolei, ale konie nie. Po gadających lwach, osłach, lamach, mamutach, dinozaurach i potworach to miła odmiana.