Samotna kobieta, ze względu na swój tykający zegar biologiczny, decyduje się na sztuczne zapłodnienie. W dniu kiedy okazuje się, że jest w ciąży, spotyka mężczyznę wprost ze swoich snów.

Zaryzykowałem i obejrzałem. A mogłem od razu skorzystać z planu B i po prostu palnąć sobie w łeb.

Problem „Planu B” polega na tym, że obyczajowej bezczelności nie da się tu przekuć na ciekawą prowokację. W portretowaniu poczynań swojej bohaterki twórcy nie są prześmiewczy, tylko prostaccy – mętne dialogi uzupełnia tu smutna gastryka: wymioty, odchody, grzebanie w śmietnikach. Nawet poród jednej z przyjaciółek Zoe wygląda jak brutalna biegunka! Nie wiem co się stało z urokliwie naiwnymi standardami komedii romantycznych sprzed 10-15 lat, kiedy podobne role z klasą odgrywały Julia Roberts czy Meg Ryan, i chyba nie ma sensu tego dociekać… Jedno jest pewne – dawno już podglądaniu hollywoodzkich amorów nie towarzyszył tak przewlekły odruch wymiotny. Ja dziękuję!