Czterech trzydziestoparoletnich, znudzonych życiem facetów postanawia odwiedzić parę miejscówek, w których przed laty ostro imprezowali. Jedno z nich to górski resort, a w nim jacuzzi, w którym spędzili kiedyś wiele miłych chwil. Po kilku głębszych cała czwórka odbywa zaskakującą podróż w czasie...

Co jest grane? Kiedy zaglądałem tu ostatni raz, ta kapitalna komedia miała same ósemki i dziewiątki… Ach, już wiem, wtedy wchodziłem przez Lougle.

Dużo dobrego i dużo złego; „Kac Vegas” skrzyżowane z „Powrotem do przyszłości”. Podoba mi się absolutny absurd pomysłu (napędzana sowieckim napojem wanna jako wehikuł czasu); śmiałem się z wielu odzywek (zwłaszcza nadaktywnego Roba Corddry’ego). Na minus zapisuję kilogramy odgrzewanego humoru i smutnego Johna Cusacka w głównej roli.

Bardzo śmieszna komedia o latach 80. To była naprawdę koszmarna dekada – chciałbym z niej wrócić do naszych czasów chyba nawet gdybym w pakiecie odzyskał młodość.

Film Pinka zaskakuje brakiem nostalgicznego zacięcia, co w przypadku odwoływania się do dekady tak specyficznej, wydawałoby się oczywistością. W jej miejsce mamy ciąg połączonych wątłym łańcuchem gagów: tych całkiem śmiesznych i tych zupełnie żenujących. Nie dziwi to zupełnie, jeśli spojrzeć w filmografie trójki scenarzystów, którzy podpisali się pod fabułą: ich dotychczasową współpracę determinowały obsesje młodości, seksualne fiksacje i dojrzałość godna uczniów gimnazjum. Niech stanowi to swego rodzaju ostrzeżenie: już w pierwszej scenie psie odchody lądują na czyjejś twarzy. A dalej wcale nie jest lepiej.

Ciekawe – wygląda na to, że tetrycy, którzy pamiętają lata 80. film oceniają przyzwoicie, a ci, którzy wówczas na chleb mówili „bep” a na muchy „tapty” dużo gorzej. Dziwne, bo akurat jakiegoś nostalgicznego spojrzenia, czy analizy tu za specjalnie nie ma. „Hot Tub Time Machine” też nie broni się jako film o podróży w czasie, bo pod tym względem kupy się zupełnie nie trzyma. Broni się natomiast jako komedia – ja się śmiałem nieraz i to całkiem głośno.