Historia rodziny Cantone, producentów makaronu, a w szczególności dwóch braci i ich relacji z ojcem i siostrą. Jeden z nich skrywa tajemnicę, która po ujawnieniu spowoduje burzę w relacjach rodzinnych.

Trudno nie sympatyzować z wymową filmu – szydząc z maczyzmu, który stoi na straży konserwatywno-patriarchalnej moralności, Ozpetek opowiada się za otwartością, tolerancją, prawem do szczęścia. Portret rodziny jako więzienia, ostoi przesądów i zgubnego determinizmu, instytucji tłamszącej jednostkę – to w polskich warunkach wręcz kontrkultura. Ale litości, dlaczego to wszystko musi być tak niemiłosiernie toporne? Kiedy Ozpetek chce być śmieszny, sięga po uliczną farsę, kiedy pragnie wzruszyć, strzela widzowi między oczy harlequinem. I do tego jeszcze te stereotypowe postacie – przegięci homoseksualiści, pluskający się radośnie w rytm tandetnego przeboju pop (sic!); niewyżyta seksualnie ciotka, błagająca co noc o złodzieja, który ją zaspokoi; niezależna, ale oczywiście samotna biznesmenka. Gdyby Ozpetek był dobrym filmowcem, być może udałoby się coś ocalić z tego scenariusza. Ale nie jest – kamera plącze się bezładnie między bohaterami, nie wiedząc, co ze sobą począć; montaż jest niezgrabny i nie ma żadnej funkcji poza pchaniem akcji do przodu; inscenizacja polega na tym, że bohaterowie rozmawiają. Strata czasu.

Nieprzypadkowo najlepszym filmem Ferzana Ozpeteka są „Okna”. Okazało się, że tylko odejście od farsowej rodzinnej sagi może przewietrzyć jego kino i nie ustawiać reżysera na pozycji ubogiego brata Pedro Almodóvara. W „Mine Vaganti” błąkamy się po znajomych rejonach, rozpoznanych charakterach (bez wyjątku dosyć płaskich), zgłębiamy dylematy już niegdyś zgłębione i jemy makarony z tych samych stołów, co dawniej.