Film, który wziął swój tytuł ("When You′re Strange") z nawiązującego do stylistyki kabaretu przeboju The Doors, "People Are Strange", jest chronologicznym zapisem narodzin kolejnych z sześciu przełomowych albumów studyjnych, nagranych w ciągu zaledwie pięciu lat oraz elektryzujących występów na żywo. Unikatowy materiał utrzymany w nurcie cinéma vérité przybliża realia ich twórczej współpracy oraz życia prywatnego.

Archiwalne zdjęcia plus narracja z offu – cóż za fascynujący, nowatorski pomysł na dokument muzyczny XXI wieku!

Dystrybutor nie mógł się powstrzymać i zaproponował kreatywne tłumaczenie tytułu, przekładając „When you’re strange” na „Historia nieopowiedziana”. Tymczasem film powinien się właściwie nazywać: „Historia opowiedziana wielokrotnie”. Nie odnajdziemy tu bowiem odkrywczych interpretacji fenomenu zespołu – DiCillo umacnia raczej te kanoniczne, sytuując Doorsów w kontekście kontrkultury i jej zmierzchu, a Jima Morrisona w tradycji modernizmu. Jednak rzecz jest poprowadzona rewelacyjnie – archiwalia, wywiady i muzyka stanowią narrację o wielkiej sile obrazu i dźwięku. Piosenki Doorsów nie są tylko ilustracjami tez reżysera, lecz dziełami sztuki, wyrażającymi i komentującymi epokę. Do wad zaliczam chwilami przesadną emfazę i monograficzną linearność opowieści, ale wszelkie mankamenty bledną w obliczu największej zasługi DiCillo: jego film opowiada o Doorsach, nie tylko o Morrisonie. John Densmore, Robby Krieger i Ray Manzarek zostali przedstawieni jako równorzędni członkowie zespołu, współtwórcy jego brzmienia i doskonali muzycy. Za to podwyższam ocenę.

Rzecz kapitalnie się rozwija: DiCillo ani razu nie ulega przeświadczeniu, że już wszystko o The Doors powiedział. Wędruje wzdłuż historii zespołu i Morrisona, a jakby nieświadomie szedł w kolejne kręgi piekła. Niby odkrywa coraz więcej faktów, a Morrisona czyni przez to postacią bardziej niewyraźną. Film z powiewem kultu. Na plecach czuć oddech czasów podpowiedzianych tu w kilku sugestywnych obraza. Ale przy najlepszych chęciach trzeba powiedzieć jednocześnie, że „Historia nieopowiedziana” nie próbuje pociągnąć portretu artysty daleko ponad obraz Morrisona zabitego przez własny geniusz.

DiCillo nie eksperymentuje. Zarówno z formą, jak i treścią. Czytana przez Johnny’ego Deppa narracja ogranicza się do znanych choćby z Wikipedii faktów, stanowiąc tym samym swego rodzaju opozycję, manifest wręcz, względem mocno przekłamanych „Doorsów” Olivera Stone’a. Ale nie tylko. Sklejając ze sobą kolejne archiwalne, często nieznane dotąd materiały wideo, autor wznosi się ponad filmową ułudę i wyłuskuje z Jima intymność udręczonego wrażliwca, który na związany z nagłą sławą cyrk nie był przygotowany.