Niedoceniany przez wytwórnię Kaczor Daffy zostaje zwolniony z pracy przez pozbawioną poczucia humoru Kate Houghton. Przymusową eskortę do samych drzwi zapewnia mu ochroniarz DJ Drake, który nagle dowiaduje się, że jego ojciec - słynny aktor i szpieg w jednej osobie - został porwany. Z Duffym u boku, DJ wyrusza na ratunek, aby stawić czoła złemu Mr. Charmainowi (Steve Martin) i zbrodniczej Korporacji ACME. W ślad za nimi podążają Kate i Bugs. Studio zdecydowało bowiem, że królik potrzebuje jednak komediowego kompana, a Kate nie może wrócić do pracy, dopóki nie odzyska Daffiego dla wytwórni.

Kolejny hollywoodzki koszmarek rozłożony na łopatki przez potwornie złe dialogi, fatalną grę aktorską i reżysera, który nie potrafił zapanować nad tym całym bałaganem z jakim przyszło mu się zmagać. Najgorsze role w karierze Bugsa, Daffy’ego i Steve’a Martina. Cztery punkty wyłącznie za cameo Rogera Cormana (kręci „Batmana”) i garstkę całkiem zabawnych odniesień do innych filmów (tzn. „Looney Tunes…” to właściwie jedno wielkie odniesienie, ale strasznie smutne…).

Jest znanym faktem przyrodniczym, że wielbiciele kreskówek Warnera uwielbiają je oglądać w kółko, toteż nie sprawi im przykrości słyszenie tego samego dowcipu po raz tysiąc pierwszy. Z tego powodu film Joe Dantego ma u nich pewne szanse. Pozostałym raczej odradzam, bo twórcy nie dodali tu nic od siebie, co mogłoby żyć własnym życiem i uradować serce widzów, którzy nie są wyznawcami Bugsa i Duffy’ego. Zwłaszcza element ludzki nie wytrzymuje konfrontacji z animowanym – występy Frasera, Elfman, a nawet Martina są raczej irytującym wypełniaczem niż wartością samą w sobie. Jeśli komuś zależy na dobrym zainwestowaniu własnych funduszy, powinien odpuścić sobie kino, a zaoszczędzone pieniądze wydać na DVD - edycję specjalną klasycznych Looney Tunes: to najlepszy sposób, żeby ponapawać się czystym, nie rozcieńczonym „uabit szizon! dak sizon!” do woli.

Jako zagorzały fan aktorskiego talentu królika Bugsa i kaczora Daffy'ego, nie mogłem sobie odmowić obejrzenia tego filmu. Niestety miał on w Polsce na sukces szanse znikome, gdyż jest skierowany jedynie do hardkorowych milośnikow filmow Looney Tunes, którzy dokładnie znają scenerię dialogu "Rabbit season! Duck season!", którzy skojarzą scenę wyrzucania Daffy'ego ze studia filmowego, ktorzy wreszcie będą wiedzieli z czego slynie firma ACME. Dla innych film ten bedzie kompletnie niezrozumialy i zupełnie nieśmieszny. Jest w tym filmie kilka naprawde kapitalnych scen (np. uruchomienie pustynnego agenta - Kojota) Niestety nie wypaliło w ogóle aktorstwo. Brendan Fraser i Jenna Elfman męczą się na planie straszliwie, sa drętwi i zupełnie nie potrafią nawiązac kontaktu z zywiolowymi Bugsem i Daffym. :-) Zaskakujące - bo oboje się już sprawdzali w komediowym repertuarze. A tu, gdyby nie nogi Elfman (ubierającej jedynie shorty i krotkie spodniczki), nie byłoby czego oglądać. Argumentem za są ciekawe nawiazania do klasyki sf i horroru - "Zakazana Planeta","This Island Earth", czy "Fiend without the face". No i Bugs i Daffy, niezmienni od kilkudziesięciu lat.