Grupa ludzi, którzy przetrwali mordercze zabawy Jigsawa, szuka wsparcia u guru samopomocy, a przy okazji również niedoszłej ofiary geniusza zbrodni - Bobby’ego Dagena. Okazuje się, że skrywa on mroczne sekrety, których ujawnienie doprowadza do nowej fali terroru na niewyobrażalną skalę.

It’s the same old story, unoriginal and gory, over and over again. Wartością dodaną ma być 3D, ale to też już od dawna żaden wow factor. Czego się natomiast po tych akurat twórcach nie spodziewałem, to autoironii. Lepiej późno niż wcale.

Domknięcie sagi, która przez sześć odcinków nagromadziła tyle bzdurnych zwrotów, że kolisty gest zawarty w finale wydaje się nawet elegancki. Pierwsza scena w szklanej budce na skwerze jest obnażeniem strategii samych twórców, ale ta autoironia nie pomniejsza faktu, że seria stała się jednym z najohydniejszych popkulturowych kuriozów naszej ery. Afirmacja okaleczenia jako skutecznej terapii – jako popcornowi rozrywka…?