Historia dojrzewania chłopca w okresie pierwszych powojennych lat, historia walki o jego duszę, którą toczą ze sobą biologia i polityka, natura i obyczaje, potrzeba wolności i opresja systemu. Do wyzwolonego Krakowa przyjeżdża ze Lwowa małżeństwo z dwojgiem dzieci, czternastoletnim Ludwikiem i pięć lat młodszą Hanią. Ludwik trafia do dobrego gimnazjum, nawiązuje przyjaźnie...

Film, który żadnemu z aktorów nie dał szansy zbudowania na ekranie sensownej postaci. Jednych chętnie rzuca się na pastwę losu (rodzice Ludwika), pojawienie się drugich nie wywołuje żadnych konsekwencji w życiu bohatera (mecenasowa). W efekcie na pierwszy plan wychodzą postacie wcale nie najważniejsze dla fabuły (Profesor Syfon) a cały film kompletnie pozbawiony jest płynności, po której można byłoby odgadnąć, co jest jego sednem. No i znowu cały kapitał nostalgiczności opowieści roztopiono w jej staroświeckim duchu i drętwej narracji.

Janusz Majewski dotyka Krakowa A.D. 1947. Robi to w sposób tak idealnie nijaki, że w rok po projekcji filmu mam trudności z odtworzeniem sobie w głowie fabuły lub choćby przywołaniem interesujących scen. Tych film jest niestety pozbawiony. Właściwie nie ma w nim nic, co utkwiło by w pamięci na dłużej – chlubnym wyjątkiem jest jedynie aktorstwo. Wiktor Zborowski jako matematyk, Wojciech Pszoniak jako major Trzaska, czy wreszcie młody Adam Wróblewski jako główny bohater są jedynym urozmaiceniem w tym ugrzecznionym, żeby nie powiedzieć: żadnym filmie.

Elegancka pocztówka ze świata, który minął bezpowrotnie. Janusz Majewski, reżyser i autor scenariusza, inspirował się wydarzeniami ze swojego życia. Film ma staroświecki wdzięk. Klimat nostalgii za utraconym dzieciństwem i niewinnością łączy się z pozostającym na drugim planie kontekstem politycznym. 16-letniego Ludwika, który po wojnie przeprowadza się razem z rodzicami z Lwowa do Krakowa, zagrał 17-letni Adam Wróblewski, syn aktorki Marii Gładkowskiej. Najlepszy jest jednak drugi plan, czyli role Marka Kondrata, Wiktora Zborowskiego, Mariana Opani – komediowo-gorzkie, choć czuje się, że nie dano im na dobre rozwinąć skrzydeł.