Telewizja przyniosła mu sławę, ale to z dala od światła reflektorów najskuteczniej zwalał ludzi z nóg. NIEBEZPIECZNY UMYSŁ to kronika podwójnego życia, jakie prowadził legendarny gwiazdor - producent telewizyjny za dnia, a zabójca na usługach CIA w nocy.

W drodze na szczyt kariery w rozwijającym się przemyśle telewizyjnym, młody i energiczny Chuck Barris odkrywa, że jest śledzony. Dzięki niej zostaje wciągnięty w super tajny i niebezpieczny świat operacji CIA. Od tej chwili, Barris jednocześnie zdobywa coraz większą sławę jako dynamiczny producent telewizyjny i twórca tak pomysłowych teleturniejów, jak: "Teleturniej Nowożeńców" czy prowadzony przez niego "The Gong Show", i regularnie dokonuje egzekucji z ramienia rządu USA.

Najbardziej interesujący debiut reżyserski roku. I najmniej interesujący filmowy bohater roku. Szkoda, ale choćby dla aktorstwa warto raz zobaczyć. A nawet trzeba.

A tym razem geniusz Kaufmana jakoś tak jakby przygasł albo cuś. A może to Rockwell nie jest jednak aktorem zdolnym do udźwignięcia roli takiej wielkości. A może to Clooney nie czuł się zbyt pewnie jako debiutujący reżyser. Nie mówię, że złe - właściwie nawet całkiem niezłe, jestem po prostu zaskoczony, że spod pióra Kaufmana wyszło coś, czemu nie dałbym dziesiątki.

Scenariusz Charlie Kaufmana - więc należy spodziewać się zakręconej historii. Tym razem obeszło się bez firmowych kaufmanowskich ekstrawagancji. Sam Chuck Barris to postać tak dziwaczna, że gdyby nie istniał naprawdę, Kaufman musiał by go wymyślić prędzej czy później. Film jest może odrobinę nierówny, ale tym, którzy okażą cierpliwość, ma szansę dać sporo przyjemności. Niezły Sam Rockwell, czarująca Roberts, parę ładnych, kameralnych scen, Clooney jako reżyser dużo lepszy, niż chcieliby przyznać krytycy. Mam nadzieję, że w następnym swoim filmie pójdzie w coś odważniejszego, może nawet odrobinę soderberghowskiego.

Świetnie się bawiłem. Kupiłem konwencję od pierwszego strzału i chichrałem się cały film. A jak się jeszcze zastanowić jak oni się musieli dobrze bawić na planie. To pozazdrościć. Brad Pitt powinien dostać Oscara w nowej kategorii 'minicameo'.

Oryginalna, choć nieco męcząca forma, dobre role, dobra reżyseria Clooneya, kilka naprawdę niezłych chwytów (Randka w ciemno jako przykrywka dla szpiegowskich misji skrytobójczych - z tą pointą!). Problem w tym, że poza interesującą konstatacją, naprawdę trudno przejąć się, czy zainteresować losami głównego bohatera.