Cierpiąc na ostrą niewydolność nerek, wuj Boonmee postanawia spędzić swe ostatnie dni w otoczeniu bliskich na wsi. Niespodziewanie zaczyna się o niego troszczyć duch zmarłej żony, a dawno zaginiony syn wraca do domu w nieludzkiej formie. Starając się odkryć przyczyny swej choroby, Boonmee wędruje wraz z rodziną do tajemniczej jaskini - jaskini, gdzie zaczęło się jego pierwsze życie.

Nie znalazłem lepszego opisu fenomenu Apichatponga od słów Dennisa Lima z „Village Voice”: jego kino jest zarazem prehistoryczne i postmodernistyczne. Zmarli i żywi spotykają się w narracji pełnej dyskretnych zawijasów, niekoniecznie prowadzących do konkretnego celu. Efektem jest totalne zanurzenie widza w radykalnie innym kinowym świecie. W przypadku innych twórców oznacza to często dwie godziny nudy. U Apichatponga to przepustka do cudzego snu.