Po latach dochodzi do spotkania niegdysiejszych przyjaciółek. W młodości kobiety były tak zwanymi "groupies", dziewczętami podążającymi za muzykami rockowego zespołu i korzystającymi z uciech, które przynosi rock’n’rollowy styl życia. Dalsze losy dziewczyn potoczyły się jednak zupełnie inaczej. Jedna ma dziś wysoką pozycją społeczną i pragnie wydarzenia z młodzieńczych lat utrzymywać w tajemnicy, podczas gdy druga, będąc kelnerką, ciągle kocha muzykę i nie potrafi zapomnieć o wyczynach młodości.

Opowieść o dwóch byłych groupies w średnim wieku, z których jedna jest happy, że nie jest już groupie, a druga nie jest happy, że nie jest już groupie i że ta pierwsza też już nie jest groupie. A na koniec jedno wielkie happy.

To esencja tego, co nazywają ‘a feel-good movie’: urokliwa, budująca, zabawna i kompletnie wyssana z palca opowiastka o tym, jak to po latach dwie niegdysiejsze groupies – jedna ciągle niesforna, druga do szpiku kości po mieszczańsku ustatkowana – spotykają się znowu, by odkryć, że mimo upływu czasu i wszystkich różnic ciągle są przyjaciółkami i ciągle potrafią się bawić jak szalone. Mimo płaskości całej historii warto obejrzeć dla świetnej małej rólki Geoffreya Rusha jako niespełnionego pisarza z nerwicą natręctw – i dla Goldie Hawn, która bez dwóch zdań jest najlepiej wyglądającą 57-letnią kobietą na powierzchni naszej planety (pije krew dziewic, czy co?).

Przeciętna komedia obyczajowa, pomimo obecności Susan Sarandon, Goldie Hawn i Geoffreya Rusha. Nazwałbym ją filmem stępionym. Choć opowieść jest raczej mało wiarygodna, to w jakiś sposób sprawia wrażenia podnoszenia poważniejszych tematów, wyborów życiowych etc. Ale i tak w końcówce wszystko co mogłoby być podstawą do jakiejkolwiek dyskusji zostaje złagodzne, przylukrowane. Mąż rozumie, córki mądrzeją, przyjaciółki sobie ślubują.