Code Blue, drugi po znakomicie przyjętym Nic osobistego pełnometrażowy film Urszuli Antoniak, należał do najgoręcej dyskutowanych propozycji w sekcji Piętnastka reżyserów tegorocznego festiwalu w Cannes. Marian jest pielęgniarką, praca w szpitalu zupełnie ją pochłania. Opiekuje się umierającymi, asystuje przy śmierci, czasami ją przyspiesza. Kolekcjonuje drobne przedmioty należące do zmarłych pacjentów. Żyje w pustym mieszkaniu, stroni od ludzi. Któregoś dnia zwraca uwagę na nowego sąsiada. Połączy ich osobliwe doświadczenie – oboje będą biernymi świadkami brutalnego gwałtu.

Przyzwoity, chwilami fascynujący film Antoniak robi wszystko, by zaleźć widzowi za skórę, co udaje mu się zaskakująco dobrze. Kanciasta bohaterka z pogranicza patologii i filozofii, rygorystyczna inscenizacja i duch autentycznego dociekania granic moralności – wszystko to, do czego aspiruje Małgorzata Szumowska, Antoniak już potrafi. Czekam na jej kolejne filmy.

Urszula Antoniak używa estetyki szoku tak skutecznie, jak Wojciech Smarzowski. Przy tym jest niezwykle samoświadomą reżyserką, która wie, co chce zawrzeć w swoim dziele. Przez to czasami niemal ociera się o tezowość, ale na szczęście umiejętnie wyswobadza się z pułapki.