Cara Jessup (Julianne Moore) jest uznanym lekarzem psychiatrą, specjalistką w dziedzinie rozpoznawania syndromu osobowości mnogiej. W swojej praktyce lekarskiej spotyka się z przypadkiem chorego psychicznie pacjenta – przestępcy (Jonathan Rhys Meyers). Niesamowity kontakt z czystym złem uosabianym przez pacjenta podważa teorie naukowe Cary i narusza porządek jej prywatnego świata. Tajemnicza i niewyjaśniona śmierć ojca Cary staje się początkiem niebezpiecznych zdarzeń, w które zostaje zaplątana ona sama oraz jej córka.

Rhys-Meyers dobry, ale reszta to misz-masz elementów z różnych podgatunków horroru, które nie składają się w organiczną całość. Za dużo tutaj również prostackich „strachów na lachy”, a bohaterka Julianne Moore to popłuczyny po Danie Scully.

Bzdura, ale ogląda się dzięki popisowej roli Meyersa. Fabuły o rozszczepieniu jaźni najlepiej sprawdzają się jako metafory talentu aktorskiego samych odtwórców głównych ról – prawda stara jak „Trzy oblicza Ewy”, więc sprawdza się i tu.

Świetna ekspozycja, potem – niestety – równia pochyła, ale zderzenia z dnem nie ma. Jonathan Rhys Meyers ma u mnie prywatną nagrodę za operowanie dykcją – każdy z bohaterów, w których się wciela, mówi innym, wyrazistym głosem.