Kolejny, po "Mikrokosmosie", film znanego francuskiego producenta Jacquesa Perrin, którego tematem jest fascynujący świat przyrody – widziany z perspektywy lotu ptaka. Film urzeka pięknymi zdjęciami, które realizowane były na wszystkich kontynentach przez ponad trzy lata.

Życie jako nieśmiertelna wolność przenoszona drogą powietrzną. Innymi słowy – wszystko, czego zazdrościcie ptakom, ale wstydzicie się do tego przyznać.

Nie pojmuję, jak można nudzić się na tym filmie: po pierwsze, jest tak fenomenalnie zrealizowany, że niemal każde ujęcie przyprawia o opad szczęki i jęk: ‘jakże oni to zrobili?’. Po drugie, rozpatrywanie go w kategorii dokumentu dla National Geographic to pomyłka – mimo bowiem, że przez prawie cały film oglądamy tylko jego skrzydlatych bohaterów, ‘Makrokosmos’ jest w zaskakująco dużym stopniu filmem o ludziach. A dokładniej – o starej jak ludzkość tęsknocie, którą pewnie czuli nasi przodkowie przed milionami lat, a którą i my odczuwamy - chcąc czy nie chcąc - za każdym razem, gdy nad głową przelatuje nam klucz wędrownych ptaków. W niemal każdej scenie czuje się, że u źródeł tego niezwykłego projektu tkwi jakże ludzkie pragnienie wzbicia się w powietrze, wyzbycia ograniczeń, oderwania od przyziemnych spraw. Film Cluzaud to nie tylko ćwiczenie formalne czy lekcja ornitologii: to piękne i poruszające studium na temat tego, co znaczy ‘być wolnym jak ptak’.

Naprawdę śliczny film. Nie pokazuje on wbrew pozorom li tylko życia ptaków, ale pokazuje jak piękną i różnorodną jest nasza Ziemia. Zdjęcia są niesamowite, sprawiają wrażenie jakbyśmy odbywali lot razem z ptakami. Sugestywna wizja działa do tego stopnia, że strzały myśliwych przerażają nas nie mniej niż kaczki i mamy ochotę bić brawo, gdy piękna papuga wydostaje się na wolność z klatki. Ale oczywiście idąc na film należy pamietać, że to 1.5h filmu przyrodniczego o życiu ptaków i dokładnie tego się spodziewać.