Roczne stypendium w Barcelonie. Siedem osób i jeden wspólny apartament. Nowe doświadczenia. Wspólne radości i kłopoty. A wszystko świeże i kipiące energią – jak francuski szampan bąbelkami!

Ciekawe i niegłupie. A jednocześnie jednak stosunowo przewidywalne i, jakby to ujął Lew Starowicz, 'zbyt przedwczesne'. Miałem po filmie wrażenie, że obejrzałem prolog do prawdziwej historii faceta, który będzie musiał teraz walczyć w swoim życiu o to, żeby trzymać się słusznego postanowienia - bycia pisarzem. I tę historię obejrzałbym znaczne chętniej. Bo całe to poszukiwanie siebie było generalnie standardowe - głupi romans z kimś, z kim nie powinno się romansować, egoistyczny związek z dziewczyną, nagłe odkrycie pokrewnych dusz w obcych ludziach - każdy to przechodził. Fajnie oczywiście, że wyszło szczerze i bez fałszów, ale zostawiło we mnie jednak niedosyt. Krótko mówiąc dawajcie sequel!

Temat był świetny a przede wszystkim dość świeży, a wyszła z tego trywialna komedyjka prounijna. Uśmiechnąłem się raz czy dwa, ale generalnie mnie zmęczył. Poza naprawdę dobrą Cecile De France aktorzy jacyś tacy bezbarwni. I wszyscy bohaterowie jacyś tacy cholernie poprawni politycznie…

Film dozwolony dla osób pracujących. Głównym atutem tej francuskiej komedii nie jest humor, ale celność obserwacji i szczerość. Świetnie, świetnie oddano tu moment końca młodości, szaleństw i błahych problemów studenckiego życia oraz wbicie się w tryby człowieka pracującego. Gdzieś tam w tle przeszkadzają zbyt nachalnie serwowane elementy prounijne, ale to sprawa marginalna. Uniwersalne, szczere i zabawne kino.

Czyżby najbardziej równomiernie oceniony film w historii tetryków? No ale ja też (bez zaglądania!) dałem mu ósemkę. Śmieszne, rozluźniające i niegłupie, co tu jeszcze można napisać?

Prosta historia roku studenckiego życia w Barcelonie wśród wielonarodowościowego składu wynajmowanego lokalu jest zakakująco dobrym filmem. 'Smak życia' zaskakuje ciepłem, lekkością, humorem i celnością obserwacji. Wszyscy bohaterowie, ze swymi przywarami wręcz nie dają się nie lubić. Niektóre sceny (wizyta chłopaka Wendy i związane z nią perypetie) powodują niekontrolowane wybuchy śmiechu, ale poza tym całość jest naprawdę niegłupia. Szczerze polecam!