Anders jest zdolny, przystojny, po trzydziestce i wkrótce zakończy odwyk, któremu się poddał w związku z uzależnieniem od narkotyków. W ramach programu może pojechać do miasta, aby wziąć udział w rozmowie o pracę. Mężczyzna wykorzystuje jednak tę możliwość, aby spotkać znajomych i odwiedzić stare kąty. Mimo że jest jeszcze stosunkowo młody, Anders uważa, że nie ma już czego oczekiwać od życia. Dręczą go też wspomnienia wszystkich zmarnowanych szans i ludzi, których zawiódł.

„Oslo…” działa jak trucizna podsycająca bolączki naszych kolegów i koleżanek, którzy budzą się po studiach z ręką w nocniku. Bohater, co prawda, nie zrobił kariery do 30-tki z innych powodów niż problemy na rynku pracy, ale analogia do sfrustrowanych młodych ludzi, którym cezura 30 lat wydaje się granicą życia w ogóle, jest jak najbardziej właściwa. Pytanie (oczywiście retoryczne), kto w tym filmie przegrał – Andres czy ci wszyscy pseudo-yuppies? Jeśli Twoje metryka jest w okolicach trzeciej dekady, nie powinieneś tego filmu przegapić.