Zmagająca się z codziennymi trudnościami Marisa Ventura pracuje jako Pokojówka w luksusowym hotelu na Manhattanie - Beresford Hotel. Splot wydarzeń sprawia, że młody wschodzący polityk, bierze ją pomyłkowo za jednego z hotelowych gości i zakochuje się w niej.

Nie cierpię Jenny-From-The-Block, ale nie jestem na tyle złośliwy, by z powodu subiektywnych antypatii odmawiać komukolwiek umiejętności. Nie wiem co prawda na ile jest to aktorstwo, a na ile zwykła fotogeniczność, lecz uczciwie muszę przyznać, iż przekonywająca jest. Sama historyjka to oczywiście sztampa straszna, ale absolutnie daje się oglądać, szczególnie, że mamy tu jeszcze Ralpha Fiennesa.

Chłopczyk jest niezły. Poza tym Jennifer Lopez jednak nadaje się na aktorkę, co było dla mnie lekkim zaskoczeniem (mam uraz po Angelinie Jolie i obawiałem się czegoś w tym stylu). Scenariusz jest NIEPRAWDOPODOBNIE płaski - autorzy nawet nie zadali sobie trudu fabularnego uzasadniania Niezwykłych Zbiegów Okoliczności (takich jak konferencja prasowa Fiennesa akurat dokładnie w hotelu, w którym Lopez znalazła następną pracę). 'To przeznaczenie, mamo' - mówi Chłopczyk, Który Jest Niezły, a ja na to mruknąłem 'żadne przeznaczenie, tylko kiepski scenariusz'. Ale owszem, parę razy mnie wzruszyło, a w końcu za to się płaci.

Jennifer Lopez jest absolutnie idealną aktorką do ról w komediach romantycznych. Ładna, egzotyczna, może grać i niższe i wyższe sfery, a poza tym, choc nie jest na pewno aktorką wybitną, to nie jest również złą i w repertuarze rozrywkowym świetnie może się realizować. Dlaczego więc dostaje wciąż tak słabe scenariusze? 'Pokojówka na Manhatanie' ma co prawda fabułę lepszą niż ostatnie 'Powiedz ...tak' i 'Nigdy więcej', ale nadal jest to produkcja bardzo przeciętna, jakby stworzona za pomocą automatu do którego wrzucono sprawdzony schemat na komedię romantyczną, bajkę o Kopciuszku, samotne matki z mądrymi dziećmi i trochę ładnych strojów i wnętrz. Niestety jednak brakuje tu elementów, które decydują o jakości komedii romanytycznych - wyrazistości postaci dwojga głównych bohaterów, dobrych dialogów i barwnej galerii postaci drugoplanowych. Poza tym zupełnie niepotrzebnie w końcówce film zdaje się sugerować, że jest czymś więcej niz tylko bajką. Ale z drugiej strony przyznać trzeba, że absolutnie bez ryzyka można na ten film zaprosić koleżankę z klasy na piątkowy wieczór i przyjemnie spędzić czas. Dygresja - to chyba pierwszy amerykański film od dawna, w którym okazuje się, że 'republikanin też człowiek'.