Adaptacja dzieła Witolda Gombrowicza. Okupowana Polska, 1943 rok. Dwóch mężczyzn w średnim wieku: Fryderyk - reżyser i Witold - pisarz (pełniący funkcję narratora w filmie), wybiera się do majątku Hipolita, znajomego Witolda.

Kolski nie mógł się zdecydować, czy opowiada tę historię po gombrowiczowsku, czy po kolsku. W efekcie opowiedział po nijakiemu. Film broni się grą aktorską i zdjęciami Ptaka, ale chyba miał być czymś więcej niż ładnym swojskim obrazkiem.

Trudno nie docenić faktu, że to najbardziej profesjonalnie zrealizowany polski film ostatnich kilku lat. Śliczne zdjęcia Krzysztofa Ptaka, urokliwa muzyka Koniecznego, starannie przemyślana reżyseria, znakomici aktorzy (Majchrzak!!) – a jednak film, okazuje się czymś mniej niż suma jego części. Problem chyba w tym, że za mało tu i Gombrowicza, i Kolskiego. Co prawda programowy prowincjonalizm tego ostatniego nijak by się nie dał pogodzić z chłodnym, zdystansowanym kosmopolityzmem Gombra – ale można było całkiem zaszaleć, i zrobić ‘Pornografię’ Kolskiego, a nie Gombrowicza. Powstało dzieło interesujące, acz niedowarzone, miejscami odrobinę pretensjonalne, a pod koniec nieznośnie w szarpaniu za holocaustowe sznurki. Polacy nie dowiedzą się niczego nowego o sobie z tego filmu, ani inni o Polakach, a szkoda.

Wiem, że śliczne zdjęcia, że interesujący klimat, że doskonałe aktorstwo, zwłaszcza Krzysztofa Majchrzaka. Ale co ja mogę poradzić, że fabuła w żadnej mierze nie była dla mnie zajmująca?