Dan Mahowny jest managerem w jednym z banków. Ma jednak dwa problemy: jest nałogowym graczem, a dzięki swej pracy ma swobodny dostęp do konta z 20 milionami dolarów. Przez 18 miesięcy zdefraudował 12 milionów dolarów, wywołując największy finansowy skandal w Kanadzie.

Bodaj najbardziej uczciwy film o uzależnieniu, jaki miałem okazję oglądać. Nałóg nie jest tutaj ani piękny, ani pociągający, nie jest spełnieniem marzeń. Jest jedyną rzeczą, która pozwala przeżyć dzień, niezależnie od tego, czy daje przyjemność czy nie (wygranę czy przegranę). Kwietniowski kręci wszystko w sposób ostentacyjnie nieseansacyjny i nieatrakcyjny. Nie wiadomo nawet jak obstawia bohater i co trafia. Nie liczy się po prostu wynik - liczy się gra. Liczą się też reakcje - wszystkich wokół niego, bo on sam kontrastuje z otoczeniem w tym, że nie reaguje. Bałem się w trakcie seansu, że zbyt wiele pozostanie tu niejasności i film - tak jak bohater - okaże się w ostatecznym rozrachunku zbyt mało czytelny. Ale Kwietniowski doskonale go też kończy - zdaniami, które wszystko ujmują w odpowiedniej perspektywie. Aha - no i jest tu też doskonały Hurt. To jego druga mistrzowska rola u Kwietniowskiego.

Proste, niczym nie zaskakujące i nie emocjonujące studium nałogu, na które nikt by pewnie nie zwrócił uwagi, gdyby nie znakomite kreacje dwóch panów H. Dla Hoffmana i Hurta warto ten film zobaczyć, choć zaczynam się zastanawiać nad sensownością takiego polecania – teraz co drugi ambitniejszy film ma do zaoferowania świetne role i nic poza tym.

Film zapowiadał się jako kolejny "Dom gry", a tymczasem Kwietniowski poszedł w zupełnie innym kierunku. Ani nie pokazuje szczegółów bankowych oszustw Mahowny'ego, ani nie zabawia nas kasynowymi dramatami, skupiając się tylko i wyłącznie na nałogu głównego bohatera. Trzeba przyznać, że do spółki z Hoffmanem stworzyli świetne studium choroby hazardowej, choć przyjęta konwencja powoduje, że w końcówce film robi się trochę nużący – kolejne przegrane Mahowny'ego nie wnoszą nic nowego do obrazu jego nałogu, a całości brakuje jakiegoś bardziej wyrazistego podsumowania.

Nie przypuszczałam, że potrafię współczuć nałogowym graczom – Philipowi Saymourowi Hoffmanowi zawdzięczam wiedzę, że owszem, potrafię. Rola Mahowny’ego nie różni się bardzo od kreacji innych słabych duchem, nieszczęśliwych popaprańców, w których ten aktor wcielał się w filmach Solondza czy P.T. Andersona, ale wielki talent tego aktora potrafi wlać w podobne historie dość emocji, by nawet najbardziej przygnębiająca z historii dała się oglądać z zainteresowaniem. Szkoda tylko, że poza tym występem po paru godzinach nie pamięta się z filmu wiele więcej.

Bardzo inteligentne, dobre kino. Kwietniowskiemu udało się wycisnąć coś więcej z wydawałoby się prostego tematu i oprócz studium choroby nałogowego hazardzisty, opowiedział coś więcej o dzieisjszym świecie, a konkretnie o różnych rolach jakie w nim pełni pieniądz i w jaki sposób uwarunkowuje nasze życie. Sprawna realizacja pozwala naprawdę zaangażować się w pokazaną fabułę, Philipp Seymour Hoffman oczywiście jest stworzony do roli zagubionego, chorego, budzącego współczucie faceta, ale zaskakuje też znakomita kreacja dawno nie widzianego Johna Hurta. Polecam!