Ruby, roztargniony bandyta po ukryciu łupu trafia do więzienia. Tam spotyka Quentina, gadatliwego kolesia, który okazując mu życzliwość udaremnia Ruby’emu ucieczkę, co sprawia, że uciekać muszą razem.

Jeśli czegoś w kinie tak szczerze, z całego serca nienawidzę, to tylko współczesnych francuskich komedii.

Powiedzieć, że scenarzyści mieli pomysł na postaci, to zdecydowanie za dużo, bo podobne pary widzieliśmy już setki razy, ale tutaj udało się w ich rolach obsadzić dwóch niezłych aktorów. Depardieu i Reno dźwigają cały film, jednak sił starcza im jedynie na 30-40 minut. "Przyjaciel gangstera" jest zdecydowanie zbyt mało śmieszny jak na komedię, a nic innego do zaoferowania nie ma.

Jak ja uwielbiam francuskie komedie! Ta przypominała mi trochę zwariowany anarchiczny humor czarnej komedii u nas wyświetlanej jako "Nie drażnić cioci Leontyny", ale nie odmówię sobie przyjemności zacytowania oryginalnego tytułu: "Faut pas prendre les enfants du Bon Dieu pour des canards sauvages" (świetny rocznik 1968). Uwielbiam kombinacje takie jak mrożący krew w żyłach samym swoim spojrzeniem Groźny Przestępca (jak Reno) plus kompletnie absurdalna sytuacja, w jakiej go postawili scenarzysta z reżyserem (poduszki pierdzioszki etc.).

Obiecująco się ten film zaczyna - idiotyczne zachowania Gererda Depardieu są całkiem zabawne, wątek Jeana Reno sugeruje szansę na interesującą fabułę. Niestety, wszystko zaczyna się rozjeżdżać po jakiejś pół godzinie filmu - widać, że pomysłu nie starczyło na wiele i resztę filmu trzeba zapchać bezsensownymi bijatykami. Film cierpi na typową dla francuskich komedii sensacyjnych chorobę - nie może się zdecydować, czy jest komedią, czy filmem sensacyjnym.