Oparty na podstawie doskonałej powieści Johna Kinga film to swoiste studium przemocy wśród brytyjskich fanów piłki nożnej. Głównym bohaterem jest dwudziesto-kilku letni Tommy Johnson, którego życie koncentruje się na sobotnich imprezach z kumplami, przypadkowym seksie, narkotykach i skopaniu komuś siedzenia od czasu do czasu.

Takie sobie kino interwencyjne bez większych wrażeń. Nieco za mało ostre jak na temat, który podejmuje, i nieco za bardzo moralizatorskie. Aktorzy świetni, ale ich postacie cokolwiek stereotypowe i jednowymiarowe. No i jak tu kibicować chuliganom? Nie czytałem książki Johna Kinga, ale ponoć jest o wiele bardziej poruszająca.

Temat – potyczki pseudokibiców – zapowiadał coś zdecydowanie mocniejszego. Tymczasem Nick Love pokazuje nam proste scenki z życia angielskich kiboli, którzy bez wyjątku są skończonymi debilami, w dość tani sposób moralizuje niewiadomo kogo i wreszcie szuka odpowiedzi, skąd pokazywane zjawisko wzięło swój początek, ale odpowiedzi, do których udaje mu się dojść, są co najmniej mgliste. Dokumentalne relacje z potyczek naszych szalikowców robią większe wrażenie.

To w założeniu miała być chyba współczesna wariacja na temat Mechanicznej Pomarańczy, w której odpowiednik Alexa zamiast Beethovenem pasjonuje się futbolem. Problem w tym jednak, że historia zmierza znikąd donikąd, bohaterowie są w znakomitej większości pozbawieni charyzmy i poczucia humoru – a reżyser nie ma pojęcia, co robić, by zostać Kubrickiem. Jeśli ktoś odczuwa naukowo umotywowaną potrzebę badania życia pseudokibiców, dokumentalna Klatka Latkowskiego lepiej zaspokoi jego ciekawość.