W Wilq 9:

To proste! Pozbądź się niewygodnego dowodu zbrodni w parę minut

„On zrobił ze mnie w bestie, ale jakoś sobię radzę” – szokujące wyznania geja

Medyczny przewodnik: „Jak zaparzać zieloną herbatę?”

Co Papież zmienił w życiu dziwnych ludzi?

Ulubione programy telewizyjne Alc-mana

Największy ciężar na świecie (wg studentów)

„Diabeł obsikuje mi patisony” – koszmar Entombeta

Festyn na Stadionie Gwardii w Opolu

Uwaga! Szaleni naukowcy huliganią kosze na śmieci!

Czym malował Hitler? – zabawne odpowiedzi na poważne pytania

Specjalista radzi: Nie rozmawiać – demolować!

Złote myśli trenera Piechniczka

Opole na krawędzi nowej ery

…i wiele innych pasjonujących tematów…

Pierwsze dwie historie z Wilqiem są ok. Ta długa jakoś średnio. Zarty rysunkowe są fajne. Wyrawa Na Ciemną Stronę Słońca jest fajnie narysowana. Być może formuła Wilqa już się wyczerpuje?

Śmieszy, tumani, poraża. Niezmiennie. Wprawdzie co roku telewizyjna ramówka po raz kolejny udowadnia, że lubimy to co znamy, ale paradoksalnie może się to stać gwoździem do trumny tego komiksu.

A ja tam lubię tego buca. Fakt – Wilq o wiele lepiej sprawdza się w krótkich, naładowanych grepsami epizodach, niż w dłuższych formach. Wystarczy porównać zamieszczone w dziewiątym albumie shorty „Pyton potworny” i „Noc tragicznej lufy” z 20-stronicowym „Oplau”. Ale i tak serial braci Minkiewiczów to wciąż absolutny numer jeden pod względem absurdalnych fabuł i zwalających z nóg tekstów. „Wpadłeś jak młoda dupa za pierwszym razem”, „Ciemno jak w fabryce noktowizorów”, „Teraz nie czas na towarzyskie ćwiczenie zwieracza werbalnej pięści” czy złote myśli trenera Piechniczka – aż żal, ze takich fraz próżno szukać w naszej współczesnej literaturze.

Lekkie rozczarowanie. Może dlatego, że główna historia tu jest niedomknięta? Taka część przejściowa, karząca czekać na kontynuację, niewiele wnosząca do uniwersum Wilqa i nie tak bardzo śmieszna, jak w innych przypadkach bywało. Na osłodę kapitalny dowcip z Niemcami zdobywającymi drugą bramkę.