„Styl Hiroszimy jest prosty lecz nie naturalistyczny, rysunek postaci jest ubogi w szczegóły lecz bardzo bogaty w ekspresję, co nasuwa skojarzenia ze stylem rysowania dziecka. Ta stylizacja znajduje uzasadnienie w fabule, gdzie narratorem jest mały chłopiec, Gen. To jego oczami Czytelnik obserwuje losy rodziny, którą wybuch bomby atomowej zmusza do radzenia sobie w zupełnie innej rzeczywistości. Ta „mikroprespektywa”, spojrzenie z poziomu ulicy, domu, szkoły w tętniącym życiem mieście handlowym pozwala na reinterpretację wydarzeń omawianych przez historyków z perspektywy kabiny pilota Enola Gay, polityki militarnej, tysięcy metrów grzyba atomowego czy setek kilometrów strefy skażenia. Nie jest to opowieść łzawa, heroiczna czy moralizatorska. Wielką jej zaletą jest niemal bezwstydny autentyzm postaci. Gen daleki jest od znanego z literatury polskiej toposu dziecka, które w sytuacji wojennej zmienia się w lwowskie orlę z karabinem na ramieniu. Gen jest prawdziwy. Pozostaje dzieckiem bez względu na dramatyzm sytuacji.”