Fascynująca historia niezwykłego ruchu, który istniał od XII do XIV wieku na południu Francji, kultury katarów – wspólnoty chrześcijańskich heretyków. Na terenie obecnie zwanym Langwedocją znajdowało się wówczas szereg miast-państw oraz księstw, które nie podlegały ani królowi, ani papieżowi. Katarowie wyznawali światoburczą wiarę, zagrażającą zarówno autorytetowi kościoła katolickiego, jak i podstawom prawnym feudalizmu – zaprzeczali istnieniu piekła, odrzucali wszystkie sakramenty, w tym sakrament małżeństwa, własność prywatną uważali za absurd, wszystkie rzeczy ziemskie za nieczyste, a na dodatek nadali kobietom równy z mężczyznami status religijny. Szerzące się wpływy katarów, popieranych przez tamtejsze możne rody, wywołały reakcję Kościoła i papiestwa. Zyskawszy pomoc króla Francji, która chciał zdobyć nowe terytoria, przeciwnicy rozpoczęli systematyczną eksterminację katarów i ich zwolenników na drodze krucjat w latach 1209-1229. Podczas tego jednego z najstraszliwszych w dziejach cywilizacji zachodniej epizodów zniszczono tereny Langwedocji, na południu Francji rozpanoszyła się budząca grozę nowa potęga, która przez wieki będzie nękać Europę – Inkwizycja, ostatni zaś katarowie osiedlili się pod koniec XIV wieku w wiosce Montaillou w Pirenejach.

Książka stanowi kronikę życia i zagłady ruchu katarskiego, rzucając nowe światło na wiek XIII i uświadamiając nam ponadczasowość nietolerancji religijnej.